Waiting for the tooth fairy

Al een paar weken zaten de tanden los, maar eruit dat gingen ze maar niet. Sofie had het al met een draad geprobeerd, maar zelfs dat hielp niet. En nu, vanavond binnen een uurtje waren beide voortanden er ineens uit. Sofie apetrots! De tandjes liggen onder het hoofdkussen. Dat is vanwege de tooth fairy, die ze haalt voor een paar muntstukken, plus dat je ook nog eens een wens mag doen. Om te zorgen dat alles goed gaat, moest het slaapkamerraam open: hoe anders kan de tooth fairy naar binnen?

Des Voeux Road, een en al viswinkel

Des Voeux Road West is een aaneenschakeling van viswinkels, honderden meters lang aan beide kanten van de straat. De meeste winkels hebben zeker drie of vier medewerkers. De concurentie moet genadeloos zijn. Verse vis wordt er niet verkocht. Integendeel, de winkels staan vol potten, zakken en manden gevuld met gedroogde vis. Garnalen, sardines, en vele andere soorten. Geen idee, wat het allemaal is. Visworsten die verradelijk veel lijken op de echte Groningse kostersworst, maar niet dus. En haaievinnen, in alle soorten en maten. Soms zelfs achter glas. Ze gaan, afhankelijk van de grootte vermoed ik, voor ettelijke duizenden dollars per kilo. Des Voeux Road West heeft een zeer kenmerkende geur, maar echt stinken doet het niet. De foto’s in de rechter kolom geven het geurloze beeld: als je er op klikt zie je ze in het groot.

Bang voor de vogelgriep

Na de overweldigende ervaring van de snelle verspreiding van het levensbedreigende SARS-virus enkele jaren geleden, reageren Hongkongnezen gevoelig op iedere nieuwe bedreiging. In de lente zouden legers rode vuurmieren de stad gaan veroveren. De overheid was onmiddellijk in staat van paraatheid, maar na een maand hebben we niets meer van de mier vernomen. In de zomer kelderde de consumptie van vis, toen bleek dat Chinese verse vis kankerverwekkende stoffen bevatte. Diezelfde stoffen bleken te zitten in ingeblikte vis en de harige krab, een populaire delicatesse in deze tijd van het jaar. De verkoopcijfers tuimelden. Het gif is nu alweer bijna vergeten. Twee maanden geleden bleek Chinees varkensvlees besmet met een virus dat via wondjes op handen ook mensen dodelijk kon besmetten. De verkoop van Chinees varkensvlees stortte in. In onze supermarkt ligt nu in een afzonderlijk vak varkensvlees uit Nieuw Zeeland. Ik ben een van de weinigen die dit dure, maar betrouwbare vlees koopt. Iedere hype heeft een levensduur van zo’n vier tot zes weken.

De meest constante vrees onder Hongkongnezen is de vrees voor een uitbraak van de menselijke variant van de vogelgriep. In de kranten kunnen we nauwkeurig bijhouden waar de de vogelgriep heerst, hoeveel mensen besmet zijn geraakt met het virus en hoeveel er zijn overleden. In Hong Kong is nog geen enkel geval van vogelgriep gevonden, maar de angst zit er behoorlijk in. Vogelspotters besluiten om de wetlands in the New Territories te mijden nu vele vreemde vogels tijdens de vogeltrek het land in komen. Ze vrezen de vogelpoep. Ter voorbereiding op de dreigende pandemie probeert de overheid burgers aan te sporen tot hygiënisch gedrag. Via spotjes op televisie en in het openbaar vervoer verspreidt ze de boodschap: nies en hoest in een papieren zakdoekje en draag een mondkapje als je verkouden bent. Het achterlaten van vuilnis op straat lijkt, als creatie van een potentiële besmettingshaard, zo’n beetje gelijk te staan aan poging tot doodslag. Passagiers mogen niet langer levend pluimvee meenemen in de bus, trein of metro. Op dit moment lijkt de laatste de enige relevante onder de maatregelen.

De school van Marijke doet goed mee met de hype. Vandaag kreeg Marijke een brief mee naar huis met nieuwe hygiënemaatregelen, ingesteld naar aanleiding van de dreigende pandemie. Op het handenwassen voor het eten van snacks en na gebruik van de wc werd al scherp gelet. Ook houdt een schoonmaakster de klaslokalen altijd al redelijk schoon. Nieuw is de desinfecterende mat voor de ingang van de school, in Nederland o.a. bekend van de bestrijding van mond-en-klauwzeer. Ik heb overigens nog niemand beide voeten op de kleine mat zien zetten. Kinderen moeten vanaf vandaag na binnenkomst eerst hun handen wassen voor ze hun klaslokaal mogen binnenlopen. Voor ouders en leerkrachten die de klas in willen, staat er anti-bacteriële gel bij de ingang. Kinderen met een loopneus moeten voortaan thuis blijven. Marijke krijgt veel vrije dagen als de juffen deze regel streng gaan handhaven.

Het is goed dat de school werkt aan de voorkoming van besmettelijke ziekten. Maar net als bij de hypes heeft de waardering voor dit soort maatregelen maar een beperkte levensduur. Op den duur komt de klad erin. En wat gebeurt er dan, wanneer de maatregelen echt nodig zijn?

[bron foto: www.hongkongbrother.com]

Sha Lo Tung is niet meer

In de New Territories, een behoorlijk eind richting de grens met het mainland ligt Sha Lo Tung, een bijna uitgestorven gehucht. Er is nog één bewoner met zeker vijf honden. De meeste van zijn mede-dorpelingen hebben Sha Lo Tung al zo'n dertig jaar geleden verlaten. Het leven in de grote stad trok. Sha Lo Tung verwilderde, plannen werden gemaakt voor een golfbaan, maar gestopt door natuurbeschermers. Dat was tien jaar geleden. De rijstvelden in de omgeving, sinds begin jaren zeventig niet meer bebouwd, zijn totaal overwoekerd. Het is nu een natuurgebied waar, een zeldzaamheid in Hong Kong, echte stilte bestaat.

We zijn er van zuid naar noord dwars doorheen gewandeld. Langs twee stuwmeren. Aan het eind van de wandeling zagen we voor het eerst de skyline van Shenzhen. Een nieuwe stad net over de grens in China, misschien net zo oud als Sha Lo Tung verlaten is, maar met niet minder wolkenkrabbers dan Hong Kong, zo leek het. Shenzhen schijnt een soort wild west te zijn. Op de weg naar huis hebben we in Restaurant Indonesia gegeten. Op de menukaart staat ‘rijsttafel’. Nederlandser kun je het in Hong Kong niet krijgen. De vorige keer was de saté beter.

We mogen blijven

De visa zijn binnen, we mogen nog een jaar blijven! Twee korte bezoekjes aan Immigration Tower, aanvragen en afhalen, dat was alles. Helemaal goed ging het niet; ik mag voorlopig geen cijfers geven. Eigen schuld. Ik had een werknemersvergunning aangevraagd voor Research Assistant Professor, maar ben ook nog Honorary Assistant Professor. Een onbetaalde functie, nodig om studenten te mogen beoordelen. Dat was me dus even ontschoten. Honorary Assistant Professor mag ik voorlopig even niet spelen. Daar krijg ik nog een brief over.

Mr. Qiao spreekt

Qiao Xiayoang is de plaatsvervangend secretaris van het uitvoerende commité van het nationale Volkscongres in Beijing. Een van de machtstigste politieke clubs in China. Een invloedrijk man dus deze Mr. Qiao. Hij maakte deze week opmerkingen over Hong Kong. Over het algemeen kiesrecht (zie o.a. Een lange zomer, oktober 2005). Zijn opmerkingen geven een aardig inzicht in de angsten die het algemeen kiesrecht oproept bij de communistische overheid in Beijing. Mr. Qiao somde de voorwaarden voor de invoering op: 1) het algemeen kiesrecht mag de soevereiniteit en de nationale (Chinese) belangen niet schaden, 2) geen drastische veranderingen, dat schaadt de status van de Basic Law (de Hong Kongse grondwet), 3) de introductie van het algemene kiesrecht mag de nu bestaande uitgebalanceerde deelname van sectoren uit de samenleving niet verstoren, en het mag zeker de belangen van de zakenwereld niet aantasten, 4) politieke hervormingen mogen niet ten koste gaan van de economische daadkracht van Hong Kong, 5) het moet een Excecutive-led systeem blijven (zeg maar een presidentieel systeem), en als laatste 6) politieke hervormingen mogen niet tot sociale onrust leiden.

Kortom, de communisten in Beijing lijken vooral bang dat algemeen kiesrecht ten koste gaat van economisch gewin. Want dat lijkt zeker, algemeen kiesrecht zal uitlopen op een afname van de invloed van de zakenwereld. En dat kost geld. De bescherming van werknemers is nu uitermate gering, iets als minimumloon bestaat bijvoorbeeld niet, en er zijn andere uitwassen. Zo staakten vrachtwagenchauffeurs tegen de schuld die ze aan hun baas hadden. Ze moesten elke maand namelijk een deel van hun loon inleveren als ze, in de ogen van de baas, onvoldoende presteerden. Algemene verkiezingen betekent vrijwel zeker een einde aan de blokkades door de zakenwereld iets aan dit soort misstanden te doen.

De voorwaarden van Mr. Qiao zijn eigenlijk obstakels. Toch is er sprake van een kentering. De pro-democraten krijgen een betere pers. Hun roep om minimaal een tijdspad voor de invoering van algemeen kiesrecht lijkt steeds meer bijval te krijgen. Het is zelfs niet onmogelijk dat behoorlijk wat Hong Kongnezen op 4 december de straat op gaan. Het zal geen demonstratie worden met een half miljoen deelnemers zoals twee jaar terug, maar toch. Dat Tsang de hervormingsvoorstellen onder die druk zal aanpassen is niet waarschijnlijk. Hij heeft daarvoor de instemming van Beijing nodig, en Mr. Qiao's opmerkingen stemmen niet hoopvol. Als Tsang zelf al wil, ten minste. Hij heeft namelijk opnieuw een adviescommissie in het leven geroepen, met de uitdrukkelijke opdracht te luisteren naar de Hong Kongneze bevolking. De commissie gaat adviseren over politieke hervormingen na 2008. Een goed idee? Dat valt te bezien. Tsang zelf is voorzitter van de commissie, en maar één op de tien leden is democraat.

Nog een keer Mao

Het boek over Mao van Jung Chang en Jan Halliday (zie De voorzitter, een moordenaar, september 2005 archief) las ik om Mao, maar vooral om een beeld te krijgen van China in pakweg de laatste honderd jaar. Maar nog interessanter is het natuurlijk om te weten wat Hong Kongnezen van China en Mao vinden. De bespreking van Mao, the unknown story op de Reading club van de Universiteitsbibliotheek bood een uitgelezen kans. De gast was professor Wang Guwung. Een aantal jaren geleden nog rector magnificus van de HKU en nu rentenier in Singapore. Wang is historicus van beroep, en een boeiend verteller. Wang was weinig positief over het boek; te eenzijdig en weinig echt nieuwe inzichten. Dat Mao een wreedaard was, was bekend, maar om heel zijn leven, en een belangrijk deel van de moderne Chinese geschiedenis daaruit te verklaren, dat ging Wang ietwat te ver.

Mao wordt bewonderd, ook nu nog. En niet alleen in het mainland, ook in Hong Kong, en ook onder academici. Dat werd rap duidelijk uit de vragen aan professor Wang. Da’s niet makkelijk te begrijpen. Waarom wordt een man die zijn land decennia lang in diepe ellende dompelde en die zo’n 70 miljoen landgenoten vermoordde, waarom wordt zo’n iemand bewonderd? In mainland China is dat misschien te begrijpen onder de noemer ze-weten-niet-beter (dat is overigens bijna zeker onjuist is), maar in Hong Kong waar iedereen al Mao's wreedheden kent? Mao, the unknown story biedt geen antwoord op die vraag, maar als historicus had Wang wel een idee. China is duizenden jaren een keizerrijk geweest. Dat suggereert –zeker voor buitenstaanders- een ongeëvenaarde continuïteit, maar schijn bedriegt. Het keizerrijk heeft een groot aantal dynastieën gekend, en de stichting van een nieuwe dynastie ging nooit zachtzinnig. Elke founder Emperor moest letterlijk over lijken gaan en lak aan alles en iedereen hebben om keizer te worden. De eerste keizer van een dynastie was dus meteen de wreedste en had vaak meer moorden op zijn geweten dan al zijn opvolgers samen. Iedere Chinees kent die geschiedenis, en begrijpt dat een minder bruut persoon het nooit tot keizer zou brengen. Hoewel met de nationalistische revolutie van 1912 een eind kwam aan het traditionele keizerrijk, is het niet moeilijk om Mao als stichter van een nieuwe (communistische) dynastie te zien. Veel zo niet alle Chinezen voelden en voelen dat zo. Ook in Hong Kong. Het was Mao die na de post-revolutie chaos en Japanse bezetting de rust en eenheid in China terugbracht. Dat dwingt bewondering af en maakt hem tot een soort vader des vaderlands. Dat het ten koste van miljoenen mensen ging? So what? Mao was immers een founder Emperor.

Een dorp op stelten

Tai o is een eilandje dat ligt tegenover het uiterste puntje van Hong Kong's grootste eiland Lantau. Het zeewater dat Tai o scheidt van Lantau is smal. Een dikke honderd jaar geleden streken hier de Tanka, een lokaal vissersvolk, neer. Eerst leefden ze er op boten, maar nu is het water volgebouwd met kleine aluminium huisjes op stelten. Hong Kongnezen noemen Tai o daarom het Venetië van Hong Kong, maar dat is overdreven.

Een uur of twee met bus, boot en bus doen we erover om in Tai o te komen. De lange reis is de moeite waard. Het vissersdorpje lijkt soms Chinezer dan China. Veel vis, vooral gedroogde. Maar ook oranje gezoute stukken eigeel (zie foto), en de bekende zoete broodjes, buns. Veel mensen bestieren een klein winkeltje aan huis, maar ook zonder een open winkel is het makkelijk bij de mensen in huis kijken. Een leren bank op een tegelvloer, een televisie afgestemd op paardenraces, en oude vrouwtjes die zitten op een plastic tuinstoel in de deuropening. Dat is wat je meestal te zien krijgt. En dan was er een buurthuis, waar de karakteristieke klanken van de Cantonese opera te horen waren. Ongekostumeerd deze keer. Instant kostuums waren te zien op de twee televisies op het podium met beelden van een 'echte' opera. Het deed ons wat komisch aan, maar het publiek genoot ervan. En jullie (klik de pijl)?

In de ban bij de universiteit

Haaievinnensoep. Per kop (volgens Carianne per pan) kost het al gauw zo’n 350 tot 400 Euro! Een Chinese delicatesse, onmisbaar op een prestigeus banket. Goed voor een stevige taille, de bloedsomloop, nieren, longen en het bevordert ook nog eens de spijsvertering, volgens de traditionele Chinese geneeskunde. Of dat echt zo is, is de vraag, want er zit ook ongezond veel ijzer in een haaievin. Naar schatting worden zo’n 100 miljoen haaien per jaar van hun vinnen ontdaan. De helft daarvan wordt in Hong Kong verhandeld. Het ‘ontvinnen’ is wreed, zeer wreed. De vinnen worden simpelweg van de levende haai afgesneden, en de rest van het lichaam wordt vervolgens in de zee teruggedumpt. Zonder vinnen kan een haai niet zwemmen, het zinkt naar de zeebodem en verdrinkt. (Niet alle haaien is dit lot beschoren. Vandaag zagen we in Tai o een gedroogde haai hangen, zie foto.) 275 haaiensoorten worden bedreigd, en 34 staan op uitsterven.

Haaievinnensoep wordt gezien als een stukje Chinees cultureel erfgoed. Maar er is veel tegenstand. Toen Disneyland vlak voor de opening aankondigde haaievinnensoep te serveren in de duurdere restaurants, stak een storm van protest op (zie Mickey in Hong Kong in het september 2005 archief). Disneyland besloot op het laatste moment de haaievinnensoep maar niet te serveren. Deze week heeft ook de Universiteit van Hong Kong (HKU) besloten om haaievinnensoep in de ban te doen. Eigenlijk is dat verbazingwekkend. Als medewerker mogen we bijvoorbeeld geen glas wijn of bier declareren bij een ‘zakendiner’, dat wordt als buitensporig beschouwd. Maar haaievinnensoep kon schijnbaar wel, anders hoef je het niet te verbieden. In elk geval, de HKU streeft er naar een duurzame universiteit te zijn en daar past haaievinnensoep natuurlijk niet bij. Bovendien wordt van de cateraars aan de HKU geëist dat ze geen haaievinnensoep in het arsortiment hebben. Een goed besluit lijkt me. De HKU wil vooral een voorbeeld stellen, en roept al haar medewerkers, alumni en studenten op ook privé geen haaievinnensoep meer te gebruiken. Hoeveel navolging dit krijgt bij andere universiteiten of in het bedrijfsleven valt nog te bezien. Het is een moeilijk onderwerp in Hong Kong. Veruit het beste zou zijn als de overheid het bevissen van haaien kortweg verbiedt. Internationale afspraken verplichten daar eigenlijk ook toe. Het commentaar van de overheid stemt niet hoopvol. Een ban op haaievinnensoep bij de HKU duidt niet op consensus onder Hong Kongnezen voor wat betreft het bevissen van haaien, aldus een zegsman. En zolang er geen consensus is, zal de overheid niet ingrijpen.

Casino dollars naar universiteit

Geen enkele tycoon in Hong Kong die zich zelf serieus neemt kon achterblijven. En dus ontvangt de Universiteit van Hong Kong (HKU, mijn werkgever) na de 1 miljard Hong Kong dollars van Li Ka-shing eerder dit jaar (zie Carianne’s huishoudboekje in het juli 2005 archief), nu een half miljard Hong Kong dollars van casino-magnaat Stanley Ho. Omgerekend zo’n 50 miljoen Euro. Het is een matching grant: voor elke dollar die een alumnus schenkt aan de HKU past Stanley Ho er één bij, met een maximum van 100 miljoen Hong Kong dollar per jaar, vijf jaar lang. Dit is niet Stanley’s eerste schenking aan de HKU. Zo is het sportcentrum van ons Instituut (en daarmee van de HKU) naar Stanley Ho genoemd, omdat hij de overdekte tribune bij het hoofdveld financierde. En het is ongetwijfeld daar niet bij gebleven.

Toch, Stanley Ho lijkt een stuk krentiger dan zijn collega Li Ka-shing. Maar ja, in vergelijking met Li Ka-shing is Stanley dan ook een kleine jongen. Zijn vermogen wordt geschat op een kleine 30 miljard Hong Kong dollar. Dat van Li-Ka-shing is zeker drie keer zo groot. Als de meeste tycoons is Stanley een self-made man. Hij is Hong Kongnees, maar verdient het meeste geld in Macau, een voormalige Portugese kolonie een uurtje varen van Hong Kong. Macau is het Las Vegas van China, en Stanley Ho is eigenaar van 15 van de 17 casino’s in Macau. Kassa dus! Daarnaast doet hij in loterijen, honden- en natuurlijk paardenraces. Ik meen me te herinneren dat hij inmiddels aan zijn vijfde vrouw toe is, en hij heeft zeventien kinderen. Dat wordt een erfenis van niks.

Stanley Ho is het type tycoon dat graag een vinger in de politieke pap houdt. In Macau, waar hetzelfde prinicipe van ‘Een land, twee systemen’ wordt onderschreven als in Hong Kong, wordt bijna de helft van de parlementszetels bezet door mensen die iets met de casinowereld van doen hebben. Stanley’s vijfde, en huidige vrouw, is een van die parlementsleden. Hoe dat precies kan weet ik niet, want Stanley (en dus zijn vrouw?) woont in Hong Kong, officieel ten minste. En ook in Hong Kong is hij goed op de hoogte. Het was Stanley Ho die naar de pers lekte dat Tsang Chief Executive zou worden. En nu roert hij zich in de strijd om de hervormingsvoorstellen van diezelfde Tsang (zie Een lange zomer in het oktober 2005 archief). Stanley ziet voorlopig liever geen algemene verkiezingen, het zou zijn invloed danig aantasten. Stanley Ho kondigt vandaag in de krant aan dat Tsang de strijd met de democraten gaat winnen: “I foresee that more pro-democracy lawmakers will shift their stance”. Dit lijkt me slecht nieuws voor de democraten, want Stanley heeft vaker een vooruitziende blik.

[bron foto: www.answers.com]

Onder de tachtig

Een obsessie, dat is het! Neem het openbaar vervoer, daar is er werkelijk geen ontkomen aan. De lichtkranten in de bus tonen, minimaal eens per 5 minuten, beelden van soepeltjes huppelende en uiterst slanke vrouwen, afgewisseld met foto’s van hun veel te dikke tweelingzussen en een heuse Dr die een potje met pilletjes, geklemd tussen duim en wijsvinger, aanprijst. Te dik zijn dus. Als ze het al niet heeft, dan krijgt de Hong Kongneze vrouw wel een obsessie te dik te zijn aangepraat. Hoewel, zouden er echt mensen zijn die hierdoor op het idee gebracht worden af te gaan vallen, of zelfs zo’n pot met pilletjes aan te schaffen? Ik kan me daar niets bij voorstellen. Sterker nog, het zou volstrekt belachelijk zijn. Te dik, dat heb ik me nooit gevoeld.

Bovendien, waar zou de gemiddelde Hong Kongnees zich druk om maken, de meeste mannen en vrouwen zijn hier echt niet dik. Natuurlijk er zijn uitzonderingen; mensen met zo’n typische flinke Amerikaanse of Zuidduitse omvang, een milkshake in de klauwen, die in de bus aan twee stoelen vaak nog niet genoeg hebben. Maar het is sporadisch, eerder zou ik me zorgen maken over het relatief grote aantal vrouwen die met zijn tweeën net één stoel kunnen vullen. Edoch, wetenschappelijk onderzoek vertelt dat schijn bedriegt. Overgewicht is ook in Hong Kong een groeiend probleem. Twintig procent lijdt aan obesitas, en nog eens twintig procent heeft overgewicht. Nou vind ik dat je dit soort uitkomsten met een korreltje zout moet nemen. Het is allemaal gebasseerd op de body mass index waarbij de overschrijding van een tamelijk willekeurige grens je te zwaar of veel te zwaar maakt. En voor Aziaten is die grens ook nog eens lager dan voor Euro-amerikanen. Dat lijkt me niet eerlijk. Hoe dan ook, het te dik zijn van Hong Kongnezen wordt breed uitgemeten in de krant: opiniestukken, ingezonden brieven, noem het maar op. De tenneur, er moet meer gefitnessed of gesport worden. Ik kan me daar weinig bij voorstellen, een of zelfs twee uurtjes fitness en dan zou je niet (meer) te dik worden. Ik zou me er de kop niet gek over laten maken. Volstrekte onzin.

En ik heb gelijk, het is wetenschappelijk bewezen. Professor Levine, een man met een tenger figuur ergens uit Amerika heeft me dat nog eens haarfijn uit de doeken gedaan –onder het genot van een vrijwel geheel groene, vleesloze maaltijd, dat wel. Het aantal extra calorieën dat je verliest met een uurtje trimmen zet feitelijk niet veel zoden aan de dijk (Dit lijkt me het zelfde verhaal als Peter H.’s handje vol pinda’s, en de enorme afstand die je moet hardlopen omdat weer te verbranden). Waar het volgens de Professor om draait is de hoeveelheid energie die je verbrandt in je normale dagelijkse doen en laten. Dat moet je op peil weten te houden. De hardwerkende landbouwers van vroeger zijn zittende kantoorslaven geworden. En dat verschil in beweging compenseer je niet door een beetje sport. Elke dag een staande vergadering in plaats van een zittende, doet meer dan het narcistische gehol in een fitnesscentrum een keer in de week (Bovendien de toename van dat soort centra in de laatste jaren correleert hoog met de toename van het aantal mensen met overgewicht!). De Professor heeft zelf overigens een lopende band in zijn kantoortje. Hij doet zijn werk lopend achter de computer. Volstrekt obsesief noem ik dat. Wat kunnen die paar kilo’s nou verdommen?

Nog een keer Professor Levine. Hij beweert ook dat de hoeveelheid die je eet niet gek belangrijk is, extremen uitgezonderd. En die laatste twee woorden lijken me de achilleshiel van Hong Kong. Extremen uitgezonderd. Nergens ter wereld wordt zo vaak fast food gegeten als in Hong Kong (wetenschappers onderzoeken echt alles). De keren dat er ’s ochtends in de bus iemand met zo’n walmende Big Mac en een halve liter Coke dicht bij kwam zitten zijn niet meer op één hand te tellen. In dezelfde bus op weg naar huis zijn er altijd wel schoolkinderen met een zak chips. Schoolkinderen die ’s middags op school ook al een warme lunch gehad. En, ongelogen waar, met de catering verzorgt door McDonalds, naar het schijnt een van de grote spelers op de schoollunchmarkt in Hong Kong (En Sofie en Marijke komen dan op school met een broodtrommeltje met een boterham met kaas en de ander met hagelslag. Spartaans.). Daar liggen overgewicht en vetzucht dus op de loer, bij de kinderen van Hong Kong. Een aantal van mijn collega’s heeft dat onderkent, en doen een bijna Kemperiaans onderzoek. Vooral proberen ze kinderen aan het bewegen te krijgen. Maar zeg nu zelf, met een dik lichaam beweegt het niet prettig, en televisie en computer lokken. Dus als je de dikkertjes al aan het bewegen krijgt, dan haken ze vrij snel weer af. Dat lijkt me volstrekt duidelijk. Voorkomen lijkt ook hier belangrijker dan genezen.

En ik? Ik weet niet wat het is de laatste maanden. Ongedurig. Ik sta regelmatig eventjes op een weegschaal, en voel me enigszins teleurgesteld als het niet wat minder is –gelukkig gebeurt dat bijna nooit! Ik voetbal steevast, elke dinsdagavond. Ik raap de wegtrapte ballen, telkens weer, elke extra meter is er immers één. Ongedurig. Stilzitten kan ik niet meer. Ik lees artikelen staand. Het gekste is echter dat ik let op wat ik eet en drink. Tussendoortjes zijn taboe, geen drop, geen vleeswaren, niet meer het grootste stuk vlees, geen toetjes, geen wijn met kaasblokjes (op een prikkertje). Het is hier niet te krijgen of simpelweg te duur. Het resultaat? Vijftien kilo’s minder dan toen ik in het vliegtuig naar Hong Kong stapte. Zei hij trots! Moeders mooiste zal ik nooit meer worden, maar de typische Chinese t-shirtdracht, die durf ik nu wel aan. En verder? Dunner wil ik. Ik moet naar onder de tachtig, het is een obsesie. Ik snap er niks van.

[uit FBWeetjes, nummer 47, november 2005]

Marijke vier!

Heel veel zin had Marijke erin, in haar verjaardagsfeestje. Gisteren al een voorproefje op school, en vandaag dan het echte werk. Vijf vriendinnetjes had ze uitgenodigd; Samantha, Safia, Naomi, Olive en Caroline. Jongentjes mochten niet, want die zijn stom. Na de kadootjes, eerst de chocoladetaart. Een beetje eigenaardig, want in Hong Kong begint een feestje eigenlijk niet met taart, maar eindigt het er mee. Hoogtepunt was natuurlijk de treasure hunt; op jacht naar de schat. Onderweg kleurden de meisjes een kroon, kregen een rok, rijgden een ketting. Eenmaal allemaal uitgedost als prinses vonden ze de schat met allerlei frutsels en fratsels. En toen was het al weer dik in de middag, tijd voor frietjes (van die vieze Franse) en een fruitsalade, maar die viel duidelijk minder in de smaak. Na nog wat rondrennen was het voor de dametjes tijd om naar huis te gaan. En Marijke? Zij vond het allemaal prachtig, maar kon vooral niet wachten naar binnen te gaan om eindelijk de kadootjes uit te pakken.

Getverderrie, een pakje uit Nederland

Kijken Chinezen nou anders of niet?

Hoe zat het ook alweer (zie Chinezen kijken anders)?. Het idee was dat kijkende Chinezen meer rekening houden met de omgeving van een voorwerp dan Europeanen en Amerikanen doen. Als dat waar is, dan moeten Chinezen meer beïnvloed worden door visuele illusies. Neem bijvoorbeeld de Judd illusie, een lijn met twee pijlen die in dezelfde richting wijzen. Het lijkt alsof de lijn een klein eindje verschoven is tegen de richting van de pijlpunten. Het rode stipje in het midden van de lijn zie je ietsie uit het midden van de lijn. Hoe meer je bij het kijken naar de lijn rekening houdt met de pijlpunten, des te verder uit het midden je het rode stipje ziet. Bij tien Hong Kongnezen en tien expats heb ik de grootte van dit illusionaire effect bepaald. En wat blijkt? Chinezen worden meer beïnvloed door de illusie.

Dus Chinezen kijken echt anders? Nou, misschien. Ik heb ook het andere experimentje gedaan met de Müller-Lyer illusie waar niet de positie, maar de grootte van de lijn door de pijlpunten beïnvloed wordt (zie plaatje en tekst in Chinezen kijken anders). En daar vind ik een robuust effect van de illusie, maar geen verschillen tussen Chinezen en westerlingen. Waarom de uitkomsten van de twee onderzoekjes verschillen? Ik weet het niet. Is het omdat de één een positie en de ander een grootte-illusie is? Ik denk er over na, misschien heeft iemand een idee? Wordt vervolgd...

Nog eens over algemene verkiezingen

Het offensief tegen de pro-democraten is ingezet. Een grotere stap naar algemene verkiezingen dan die voorgesteld door Chief Executive Tsang (zie Een lange zomer) lijkt daarmee niet realistisch. De China Daily, de Engelstalige spreekbuis van de communisten, publiceerde een ingezonden stuk van een hoge pief uit Beijing. De eis van de democraten voor een tijdsplan voor algemene verkiezingen wordt daarin illegaal en onwettig genoemd. Confrontatie dus. Alleen de kieswet voor 2007 en 2008 (en eerder al werden algemene verkiezingen voor die jaren uitgesloten door Beijing) mag worden aangepast, over alles daarna mag zelfs niet gesproken worden. Een tijdsplan is al helemaal uit den boze, illegaal zelfs. Tsang, de Chief Executive heeft met zoveel woorden al iets soortgelijks gezegd. Het maakt vooral duidelijk dat zonder instemming van Beijing elke hervorming van het kiesstelsel onmogelijk is. De Basic Law (de Hong Kongneze grondwet) mag dan zeggen dat er algemene verkiezingen komen, Beijing bepaalt wanneer. Het houdt de regie strak in handen. Tot zeker 2012 geen algemene verkiezingen, en ook in dat jaar lijkt het onwaarschijnlijk. Tenzij de communisten tegen die tijd de macht kwijt zijn, maar ik vrees dat dat nog onwaarschijnlijker is.