Kenith Poon

Kenith zag ik zaterdagochtend voor het eerst. Ik liep via Victoria Road en Sassoon Road steil omhoog naar Pokfulam Road om daar de bus naar de stad te nemen. Het is dezelfde route als naar de Universiteit, dus min of meer mijn dagelijkse gang -als Rich mij niet in zijn auto meesleept tenminste. Zaterdag dus, bij de rotonde van Victoria Road naar Sassoon Road stond daar plots Kenith. Hij zwaaide naar me. Dat verraste me. Hongkongnezen zijn niet onaardig, maar zwaaien naar onbekenden, dat was nieuw voor me. Voor ik van de schrik bekomen was, had Kenith zich omgedraaid en zwaaide hij naar een taxi, en daarna naar een glimmende donkere Mercedes. Het begon me te dagen, Kenith zwaaide niet naar mij, maar naar zijn kiezers.

Er heerst verkiezingskoorts in Hong Kong. Twee verkiezingen staan er op stapel. Begin december zijn er tussentijdse verkiezingen voor een zetel in Legco, het parlement in Hong Kong. Normaal zou dat waarschijnlijk niet zo gek veel publiciteit opleveren, maar nu er zich twee kanonnen in de strijd hebben geworpen, zijn die tussentijdse verkiezingen elke dag nieuws. Een van de kandidaten is Anson Chan. Zij was voor en na de handover van Hong Kong de Chief Secretary, de belangrijkste ambtenaar en rechterhand van de Chief Executive (zie Die vrouw met de grote zonneklep, juni 2006). Chan's belangrijkste strijdpunt als nieuwbakken politicus is volledige democratie in 2012. Haar tegenstreefster is niemand minder dan Regina Ip die in 2003 als minister het beruchte artikel 23 verdedigde, waarin opruiing, hetze, landverraad aan China, plus samenwerking met buitenlandse politieke partijen strafbaar werd gesteld. Meer dan een half miljoen mensen demonstreerden, het voorstel ging van tafel, en Ip verdween van het politieke toneel. Ze ging politicologie studeren in de Verenigde Staten en schreef een scriptie over parlementaire democratie. En nu is ze terug. Ook zij pleit voor meer democratie, maar over de precieze vorm en wanneer, daarover is ze niet altijd even duidelijk. Ip is de kandidaat van het Beijing-establishment. De twee ijzeren dames worden ze genoemd, Chan en Ip. Begrijpelijk dat er voor Kenith Poon weinig belangstelling is.
Kenith doet mee met die andere verkiezingen, a.s. zondag, voor de districtcouncils, een soort van gemeenteraden, die zaken als zwembaden en de inrichting van perkjes voor hun rekening nemen. Heel veel stelt het niet voor, want geld hebben ze bijna niet te besteden. Kenith en al die andere bijna duizend kandidaten -er dingen nog geen tweehonderd vrouwen mee- krijgen niet veel media-aandacht, maar op straat kun je niet om ze heen. Heel Hong Kong hangt vol met spandoeken en posters. Op gevels van flats, appartementen en restaurants, in winkels en de groene mini-busjes. Een minibusje met posters van meerdere kandidaten tegelijk is niet uitzonderlijk. De chauffeurs krijgen er waarschijnlijk voor betaald. Er wordt natuurlijk druk gefolderd. Vooral aanhangers van de Democratic Alliance for the Betterment and Progress of Hong Kong (DAB) zijn met hun fel blauwe hesjes niet te missen. (De DAB is de meest invloedrijke partij in Hong Kong en volledig op de hand van Beijing. Ze steunen Regina Ip). Het grappige is dat ik al een aantal kanditaten zelf heb zien staan folderen.

Waaronder dus Kenith. Kenith heeft een blog. Daarop schrijft hij dat hij algemene verkiezingen in 2012 voorstaat, beter openbaar vervoer in Pokfulam wenst, en een minder vervuild en groener Hong Kong. Hij is gelieerd aan de sociaal-democraten. Een groepering die in Hong Kong als radicaal wordt beschouwd. Kenith schrijft met gepaste trots dat hij zijn hele verkiezingscampagne zelf uitgedacht heeft. Hij heeft niet het geld iemand anders in te huren. En dus staat Kenith ochtend na ochtend op dezelfde plek langs de weg naar voorbijgangers te zwaaien -bijna uitsluitend auto's. Zaterdag nog in vrije-tijds kleding, de rest van de week netjes in pak. 'Herhaling is de kracht van de reclame' moet hij gedacht hebben.

Ik hoop dat Kenith het haalt zondag, en anders ligt er vast een baantje als cheerleader in het verschiet.