Geen vuurwerk in Lung Yuek Tau

De tweede dag van het Chinees Nieuwjaar hebben we opnieuw een Tang-clan bezocht in de New Territories (zie Op bezoek bij de Tang-clan, december 2005). De New Territories kent vijf Tang-clans. Die in Lung Yeuk Tau is de grootste en belangrijkste. Zo’n clan-gebied is een verzameling ommuurde dorpjes (foto links) en gehuchtjes rond een aantal veldjes waar vroeger rijst werd verbouwd (foto rechts). Het is nu anders, maar tot eind jaren zestig leefden in die dorpjes bijna uitsluitend mannen met de achternaam Tang. Er is altijd een ancestor hall, waar de voorouders werden herdacht -de mannelijke tenminste. In Lung Yeuk Tau dus ook (foto midden en hieronder). Daar wordt ondermeer de clan-stichter herdacht die getrouwd was met een heuse prinses. Zo gaat het verhaal tenminste.

In Hong Kong is vuurwerk verboden tijdens Chinees Nieuwjaar (ook tijdens ‘ons’ Oud en Nieuw overigens). Het enige vuurwerk is op de tweede dag van het nieuwe jaar in de haven. Een 23 minuten lang spektakel dat live op de televisie te zien is. Sofie en ik waren, net als vorig jaar in de stad, niet echt onder de indruk; we vielen voor de televisie in slaap. Hoe dan ook, er werd gezegd dat bij de ancestor halls in de New Territories wel een en ander te doen zou zijn, inclusief vuurwerk, en ook gewoon overdag. Vandaar onze tocht naar Lung Yuek Tau. Maar helaas, de ancestor hall was gesloten rond Chinees Nieuwjaar. En ook van het verwachte vuurwerk was geen sprake, zelfs geen sporen. Wel een poster op een boom naast de ancestor hall, waarop een boete 25000 HKD (zo’n 2500 euro) en een celstraf van zes maanden werd aangekondigd voor het afsteken, in bezit hebben of verhandelen van vuurwerk. Vuurwerk was er wel zo nu en dan te horen, maar altijd ergens anders, en tenminste een keer waren het mahong-spelers die de stenen over de tafel schoven. Geen vuurwerk dus, maar best een mooie wandeling door een bijna landelijk Hong Kong. Hoewel, de wolkenkrabbers blijven natuurlijk altijd in zicht.

Een tempel vol geluk

De eerste en tweede dag van Chinees Nieuwjaar staan in het teken van bezoek aan familie en vrienden. Half Hong Kong loopt op straat met tassen vol in rood verpakte kado’s. De kado’s zijn meestal koekjes of bonbons. Bij ons in de supermarkt waren de mega-pakken Ferrero Rocher duidelijk favoriet. Twee dagen visite lopen en keurig rechtop zitten levert echter een enorme hoeveelheid chagrijn op; het is daarom een goede gewoonte om de derde dag van het nieuwe jaar thuis te blijven.Wij zijn de eerste dag van het nieuwe jaar zijn naar de Sik Sik Yuen tempel in Kowloon geweest. Dit is de grootste tempel in Hong Kong waar -typisch Chinees- tegelijkertijd plaats is voor de verering van Boedha en Confucius. Het belangrijkste altaar is echter gewijd aan de Daoistische god Wong Tai Sin. Sik Sik Yuen is een Lucky tempel, en dus de plek om naar toe te gaan tijdens Chinees Nieuwjaar. En een spectaculaire plek ook nog eens! Wat we allemaal gezien hebben is moeilijk na te vertellen, laat staan te begrijpen, maar met een paar foto’s (dubbelklik om ze te vergroten) en filmpjes is natuurlijk wel een indruk te geven

De metro uit konden we alleen nog met de stroom meelopen. De drukte liet niets anders toe. Met dranghekken leidde politie iedereeen letterlijk in goede banen. Heel veel banen, heen en weer. Het eerste filmpje laat dit zien. Na alle banen doorlopen te hebben, kwamen we vlak voor de ingang van het tempelcomplex langs een serie winkeltjes met allemaal rode en gouden prullaria. En ladingen wierookstokjes en –stokken, in alle diktes en lengtes. Sofie en Marijke hebben een hanger uitgezocht met daaraan een plaatje van Wong Tai Sin, een lucky cat (om het geld binnen te laten stromen, maar voor Sofie en Marijke omdat ie mooi is), twee belletjes, en een gourd, een soort van vaasje waarmee kwade geesten op afstand gehouden worden. Iets om boven de deur of aan het hoofdeind van het bed te hangen.

Daarna kwamen we in het tempelcomplex terecht. Honderden, waarschijnlijk duizenden mensen zwaaiend met wierrookstokjes. Of eigenlijk mensen die de stokjes aanstaken. Het was een en al rook. Sommigen hadden sinasappels (voor geluk en/of welvaart bij zich) meegebracht en staken daar een aantal wierrookstokjes in en plaatsten die dan voor een altaar. Anderen hadden een beker vol met platte stokjes met Chinese karakters erop. Gelukstokjes? Het leek erop dat ze er een uittrokken, en dan met een boek erbij uitzochten wat het komende jaar zou brengen (foto boven).

Even verder ging het richting hoofdaltaar. Dat altaar hebben we, net als de meeste anderen, nooit gezien. Het was de drukste plek in het tempelcomplex. Eigenlijk liepen we met zijn allen langs de tempel waar het altaar staat. De meesten met de wierrookstokken of soms kleurige windmolentjes boven het hoofd. Dit was het moment waar het om te doen was: het vragen om geluk voor het nieuwe jaar. Dit is wat je ziet op het tweede filmpje. Het geluid komt van een politieagent met een megafoon die bij de ingang van de tempel stond. Schijnbaar roept hij iedereen op om alstublieft door te blijven lopen. Het was een enorm gedrang, maar niet benauwend of gevaarlijk. Tenminste als je met kop en schouders boven iedereen uitsteekt. Sofie was begrijpelijkerwijs iets minder op haar gemak. Wel liep ik een paar brandplekken op mijn t-shirt op. Eenmaal de tempel gepasseerd werd het rustiger. Bij een fontein hebben we munten gegooid. De Good Wish Garden was helaas gesloten. Die bewaren voor een andere keer, wanneer het iets rustiger is...

Met bloemen het nieuwe jaar in

De avond voor Chinees nieuwjaar, dat was zaterdag, eten Hongkongnezen traditioneel thuis het grote negen gangen New Years Eve diner. Negen is een geluksgetal voor Chinezen, en dat is niet de enige symboliek. Op het menu staat kip (geluk), vis (welvaart), sla (welvaart) en verscheidene andere gerechten die 'klinken als' of 'lijken op' welvaart, geluk, en een lang leven. De smaak doet er iets minder toe.

Na het eten wordt een bloemenmarkt bezocht. Victoria Park, bijvoorbeeld, is elk jaar een kleine week lang omgetoverd tot een oase van bloemen, hoewel er ook best veel plastic prullaria wordt verkocht. Een must zijn gele en rode bloemen, die staan namelijk voor geld en geluk. Ook het sinaasappelboompje, de kumquat, is een echte aanrader. In het Cantonees is kumquat een homoniem voor goud, vandaar. Geen bloemen in de knop, maar bloeiende bloemen worden aangeschaft; hoe anders ga je goed het nieuwe jaar in?De markt duurt tot een uur of vier ‘s nachts, totdat werkelijk alles is uitverkocht. Natuurlijk houdt niet iedereen zich precies aan die tradities, en dus was het ook op zaterdagmiddag al een drukte van belang. Sofie, Marijke en ik kochten één tak met gele bloemen en één tak met rood-roze bloemen. Een vaas hebben we niet, en daarom gebruikten we melkpak dat door Marijke en Sofie versierd werd met geel en rood papier. Wij gaan het nieuwe jaar zeker goed in. Kung hai fat choi!

Eten en geluk

Zondag was het Chinees Nieuwjaar. Niet alleen de dag zelf, maar ook de dagen rond Nieuwjaar staan in Hong Kong bol van symboliek en tradities. Het gaat om het afdwingen van welvaart, een lang leven, en geluk. De bekendste van die tradities is Lai sih. Portiers, schoonmakers, helpers, kinderen en ongetrouwden krijgen kleine rode envelopjes (zie de boom op de foto boven) bedrukt met gouden Chinese karakters met daarin minstens een bankbiljet van twintig of vijftig dollar (2 of 5 Euro). Het geven van Lai sih brengt de gever geluk. Hoe mooi ook, de Lai sih levert soms problemen op. De Universiteit is een semi-overheidsinstelling, en Lai sih is uit den boze. Het riekt naar omkoping. Op mijn Instituut wordt dit conflict tussen wet en traditie opgelost met een diner in de week voor Nieuwjaar. Het leeuwendeel van de kosten wordt door de wetenschappelijke staf voor haar rekening genomen. Een verkapte Lai sih eigenlijk.

Het diner was ook dit jaar in het het Kam Boat Seafood restaurant. Niet mijn favoriete eethuis, die Kam Boat. Vorig jaar kreeg ik zo nu en dan kippenvel, zo walgelijk vond ik sommige gerechten. Gelukkig ging het me dit jaar een stuk beter af. Misschien begin ik te wennen aan de Cantonese keuken. De gerechten worden niet gekozen voor het lekkere, maar om de symboliek. Dat maakt dat zo’n maaltijd een eigenaardige mengeling van gerechten, qua smaak tenminste. Maar kleurrijk is het zeker, kijk de foto’s maar. We aten ondermeer een geroosterd varken, opgediend met kop. Scallops, een soort mossel denk ik, met walnoten, sesam, courgette en champignons. Goed te eten. Rettich gevuld met een visserige brei, die leek op kwal, maar dat was het niet. Verder abalone, ook een schelpdier, wat mij betreft absoluut niet voor herhaling vatbaar, kippensoep, krab (niet de harige variant), en natuurlijk rijst, noodles en als toetje een zoete red bean soup. Deze gerechten zullen ongetwijfeld allemaal een bijzondere betekenis hebben, maar ik ken ze niet. Ik ken wel de symboliek van andere gerechten die op een beetje nieuwjaarsdiner niet mogen ontbreken. Zo was er kip, die lijkt op een fenix en daarom geluk brengt. En natuurlijk vis, in het Cantonees yue dat ook welvaart betekent. En broodjes of buns gevuld met eigeel en lotuspasta, die het uiterlijk hebben van perzikken, het symbool voor een lang leven.Een nieuwjaarsdiner, en eigenlijk geldt dat voor elk diner of bijeenkomst, is niet compleet zonder Lucky Draw. Dit jaar varieerden de prijzen van droogrekken tot kleurenprinters, plus als klap op de vuurpijl 6 keer een geheel verzorgde reis voor twee personen naar Macau, een soort casino-vrijstaat op een uurtje varen van Hong Kong. Deze laatste prijzen waren geschonken door de zoon van Stanley Ho, de eigenaar van 15 casino’s (zie Casinodollars naar de Universiteit, november 2005), ongetwijfeld in de verwachting dat de winnaars meer zullen uitgeven dan de prijs kost. Of ben ik hier een beetje te cynisch? Bruce, de directeur van het Instituut trekt de grote prijzen. En wat er dan gebeurt is uitzinnige vreugde. De gelukkigen staan op, gooien de armen in de lucht, schudden hun hoofd heftig heen en weer, en schreeuwen het uit. Er wordt heftig voor de gelukkige geapplaudiseerd, en zij of hij wordt en masse toegejuicht. Het is alsof een winnend lot een prestatie van formaat is in plaats van simpelweg geluk. Bekijk het filmpje maar!

Hong Kong op zijn smalst

Hong Kong Island is klein, niet veel meer dan een paar heuvels in de Zuid-Chinese Zee. Het was mistig vandaag, van die miezerige mist. De heuveltoppen waren nauwelijks zichtbaar. Vandaag dus eens een keer niet door de smog, maar vanwege de laaghangende wolken. En toch, ondanks de mist, zagen we op Jardine's Lookout (424m) zowel naar het zuiden als naar het noorden de zee. Het is daar waar Hong Kong Island op zijn smalst is; de zee gescheiden door één of misschien anderhalve heuvel.

Bijna zeven kilometer liepen we, een etappe van de Wilson trail van Wong Nai Chung Gap (voor de kenners: de andere kant op is een trap over twee heuvels die je naar Stanley brengt) naar Taikoo aan de noordkant van Hong Kong Island. Aan het eind van het pad was er, in de buitenlucht, een verzameling boedhistische beelden, een vijvertje met goudvissen, en een offerplaatsje waar fire dragon fruit was achterlaten. Sfeer werd gecreëerd door een brandende kaas onder een paraplu. Er lagen een aantal aanstekers en een batterij. De aanstekers voor het geval de kaars uitwaait. De batterij was voor transistor-radiootje dat het gehum van boedhistische monniken liet horen.

Hong Kong lifestyle onder druk

De druk op Hongkongnezen is groot, erg groot. Sommigen lijden zo onder de druk, dat ze een einde maken aan hun leven. In de afgelopen weken pleegden twee docenten zelfmoord. Zij waren niet opgewassen tegen de enorme werkdruk en kozen ervoor hun leven te beëindigen. Uit de krant maak ik op dat het leven van docenten echt niet gemakkelijk is. Vicky Ho, 41, geeft Engels op een middelbare school. Ze staat voor groepen van 40 scholieren. Haar werkdag begint om acht uur. Twaalf uur later gaat ze naar huis. In de avonduren beantwoordt ze e-mails en bereidt ze haar lessen voor. Vaak werkt ze door tot half twaalf. Nakijken doet ze op zondagen, wanneer ze minder moe is. Ze reserveert haar zaterdagen voor de begeleiding van buitenschoolse activiteiten. Ho heeft in het afgelopen jaar acht vrije dagen genoten. Tijd voor een privéleven heeft ze domweg niet. Tijd om bij te komen van een werkdag ook niet.

Het schoolsysteem zet niet alleen leerkrachten onder druk, maar ook scholieren. Meer dan de helft van de tieners in de stad heeft wel eens zelfmoord overwogen. Dat is twee maal zo vaak als hun leeftijdgenoten in Noord-Amerika. Tegenvallende resultaten op school, ontevredenheid van ouders over hun prestaties en examenvrees noemen deskundigen als de belangrijkste oorzaken. In hun schooljaren ondergaan jongeren meerdere malen examens die serieuze gevolgen hebben voor hun toekomst. Alle ouders verwachten dat hun kinderen naar de universiteit gaan. Slechts 18% van de kinderen wordt tot de universiteiten toegelaten. De afvallers hebben in de ogen van ouders, familie, vrienden en zichzelf gefaald. De prestatiedwang is enorm. Chronisch slaaptekort zal het geestelijk evenwicht van jongeren ook geen goed doen. Een kwart van de scholieren slaapt nog geen 4 uur per nacht. Niet meer dan 15% van de Hongkongnezen haalt de 8 uur slaap.

De dood van de twee leerkrachten heeft de overheid tot nadenken gezet. Chief Executive Tsang stelde voor om de onderwijshervormingen, die leerkrachten nog zwaarder belasten, langzamer in te voeren. Scholen krijgen meer geld om leerkrachten beter te ondersteunen. Er gaan stemmen op voor een acht-urige werkdag voor docenten.

De geluiden voor verandering van de gejaagde Hong Kong lifestyle zijn breder dan de onderwijssector. Tot ieders verrassing kondigde Tsang deze week het afscheid aan van de zesdaagse werkweek voor ambtenaren. Met ingang van juli werkt het overheidspersoneel nog maar vijf dagen per week. Tsang wil dat de burgers van Hong Kong meer tijd doorbrengen met familie. Het besef lijkt in te zinken dat de beoordeling van werknemers op basis van de uren die ze op het werk doorbrengen niets zegt over kwaliteit en productiviteit. Een leven buiten het werk wordt opeens hoger gewaardeerd. Als grootste werkgever van Hong Kong, zou de overheid een belangrijke verandering van de maatschappij in kunnen zetten. Economen voorspellen bovendien een gunstig effect op de economie. Ambtenaren krijgen nu meer vrije tijd. Dat betekent meer tijd om te winkelen en geld uit te geven. Het lijkt erop dat de door velen geprezen Hong Kong Lifestyle zelf onder druk komt te staan.

Bron foto: http://www.reelfoto.com

The Adventures of Tom Bear

Kennen jullie Tom Bear? Het is de klassebeer uit Marijke’s klas. Elk kind mag Tom Bear een tijdje mee naar huis nemen. De belevenissen van Tom Bear worden vastgelegd op foto en opgeschreven in een groot boek; The Adventures of Tom Bear. En de kinderen vertellen er natuurlijk over op school. Een soort van spreekbeurt, heel belangrijk in het Engelse schoolsysteem.Dit weekend logeert Tom Bear bij Marijke. Hij heeft vandaag geholpen met het bakken van een appeltaart, want Carianne is morgen jarig. Een feestje dus, en waarschijnlijk zondag ook nog kraamvisite. Maar Tom Bear heeft sinds september al veel meer meegemaakt. Ik som het op, want het geeft een aardig doorkijkje in wat kinderen in Hong Kong zoal doen. Het zijn dan wel voornamelijk kinderen van expats. De doorsnee kinderen uit Hong Kong gaan namelijk niet naar Panda Pre-school.

De avonturen van Tom Bear dus. Het eerste weekend ging Tom Bear met de juf naar Macau, het weekend daarop ging hij naar een paardrijschool, daarna was het een ballet en de kerk, naar het strand, Ocean Park, een picknick, een rugby toernooi, een verjaardagsfeestje, de Kennedy school kerstmarkt, nog een keer ballet, met een vliegtuig op vakantie naar een hotel met zwembad, en tijdens oud en nieuw opnieuw met het vliegtuig, deze keer naar Phuket in Thailand. Elk weekend is een bizonder weekend voor Tom Bear. En nu slaapt hij bij Marijke.

400 kuub katoen

Drie weken nog maar en het is Chinees Nieuwjaar. We krijgen het Jaar van de Hond. Carianne is er zo een. Chinees Nieuwjaar is op afstand het belangrijkste feest in Hong Kong. De voorbereidingen zijn inmiddels begonnen. Lange rijen wachtenden voor de banken, ver voor de openingstijd. De foto is van vanochtend bij ons in South Horizons. Waarom die rijen? Dat is omdat met Nieuwjaar kinderen, alleenstaanden en bedienden (portiers, schoonmakers, helpers, en noem maar op) laih-sih krijgen; een klein rood envelopje met een of meerdere bankbiljetten van 10, 20, 50 of 100 dollar. Zo wens je iemand geluk en welvaart toe. En dat kan niet met een verfrommeld bankbiljetje. De traditie wil dat het geld voor de laih-sih kakelvers is. Om aan de vraag naar kakelverse biljetten te voldoen drukken de banken, elke jaar kort voor Chinees Nieuwjaar, enorme hoeveelheden bankbiljetten. Dit jaar zijn dat er zo’n 300 miljoen! Vandaag waren de verse bankbiljetten voor het eerst verkrijgbaar. Daarom dus stonden al die mensen in de rij.

Wij stonden er niet tussen. Dat is niet omdat er elk jaar 400 kubieke meter katoen nodig is om de biljetten te drukken. Denk je de belasting voor het milleu is in! De directeur van de centrale bank (zeg maar, de Hongkongneze Nout Wellink) heeft daarom opgeroepen zo-goed-als-nieuwe briefjes te gebruiken. Ze zijn gewoon in de omloop, en niet van nieuw te onderscheiden. De oproep lijkt niets uit te halen: traditie gaat voor millieu. Het was dus niet om het millieu dat we niet in de rij stonden, hoewel het mooi meegenomen is. Nee, een zo-goed-als-nieuw biljet, zelfs al heeft het een kreukje, vinden wij prima. Daar gaan we niet voor in de rij. Elke avond kijken we gewoon in de portemonnee, of er nog 20 dollar biljetten voor de portiers en schoonmakers inzitten.

Zegels plakken

Bekend met het doosje vol Douwe Egbertspunten in de keukenla en de vellen Esso en Shell spaarpunten in het dashboardkastje? Ik heb altijd gedacht dat het verzamelen van koffiebonnen, supermarktstickers en bezinespaarpunten typisch Nederlands was. Wie is er nu zo gek om maandenlang zorgvuldig bonnetjes en stickers te bewaren om uiteindelijk iets overbodigs uit te zoeken uit de catalogus met nutteloze dingen?

Heel Hong Kong is zo gek. John en ik doen tegenwoordig goed mee. Ik spaar supermarktzegels. Ik krijg er eentje voor iedere 50 HKdollar besteed in de ParknShop. Ik heb al een grillpan voor weinig geld aangeschaft en plak nu lustig verder voor gratis kommen, kopjes en borden van Arzberg (100% made in Germany). Kopjes en kommen hebben hier een korte levensduur, dus een voorraadje kan geen kwaad. John laat stempels zetten voor een gratis kop koffie bij de Pacific Coffee Company en een gratis ijsje bij XTC on Ice. Het is de moeite waard, laten we maar zeggen.

Er is nog meer te halen. Vooral de creditcard blijkt een rijke bron. In winkels met speciale acties krijgt John korting op zijn aankopen als hij met zijn HSBC-creditcard betaalt. Iedere betaling levert hem ook nog spaarpunten op. Daarmee kan hij hebbedingetjes uitzoeken uit zo’n catalogus met nutteloze dingen, of hij kan de punten omzetten in geld of airmiles. Na drie creditcardbetalingen boven de 500 Hkdollar maakt hij bovendien kans op een geldprijs in een lucky draw. Natuurlijk pakt John snel de telefoon om zijn geluk te beproeven als hij zijn limiet weer heeft gehaald. 120 HKdollar heeft het hem al opgeleverd.

In Nederland eindigden mijn bonnetjes- en stickersverzamelingen meestal in de prullenbak. Ik moest te lang sparen voor ik een beloning in ontvangst kon nemen. Hier maak ik vrolijk gebruik van de kortlopende acties. Tenminste, wanneer ik er zinnige dingen mee kan verdienen. Nog meer dan van de grote voordelen, geniet ik van de verontruste reacties van verkopers en kassameisjes wanneer ik een gratis aanbod afwijs. In de ogen van Hongkongnezen is bonnen sparen, punten plakken en koopjes jagen een huishoudelijke plicht. Mensen die aanbiedingen laten liggen, die zijn gek.

Shop until you drop

Carianne winkelt en oma Riet kruiswoordraadselt. Dus de weblog er maar eens bijgepakt. Zo'n weblog schijn je namelijk regelmatig bij te moeten houden, anders kijkt niemand er meer naar om. Maar wat te schrijven? Dat een kwart van de middelbare scholieren in Hong Kong nog geen 4 uur per nacht slaapt, en maar vijftien procent van de Hongkongnezen 8 uur slaap per nacht haalt? Zouden daarom zoveel mensen in de bus slapen, of tijdens het college? En verder? Ik besluit tot jatwerk: een artikel over wat toeristen of shop-a-holics zoal doen in Hong Kong. Eigenlijk gaat het nergens over, en bijster interresant is het ook weer niet, maar het voldoet. Bovendien is het denk ik wel typerend voor hoe veel toeristen Hong Kong beleven. Voor de shop-a-holics zijn zelfs speciale vluchten waarbij je extra bagage mee naar huis kunt nemen. Ook vanuit Nederland. Wij hebben op alle beschreven plekken al wel eens iets gekocht (zaterdag in Pacific Place nog een pak). Maar nog nooit op een dag natuurlijk. Het artikel stond op www.post.gazette.com, de foto’s zijn van onszelf.

Hong Kong is shopaholic's dream
A whirlwind day of shopping in Hong Kong can take travelers from some of the world's glitziest malls to shady back-alley rooms selling Louis Vuitton knockoffs, from clusters of souvenir shops hawking Mao Zedong watches to the twinkling blue waters of the South China Sea. A good place to begin a shopping spree is at Pacific Place (zie foto), a chic mall near the central business district on Hong Kong Island. Just looking at the shopping center's store directory can give a shopaholic goosebumps. There's Prada, Hermes, Chanel, Gabbana, Versace and more. Walking down the mall's wide and airy walkways is like being inside the glossy pages of Vogue magazine. It's a wardrobe wish-list. The boutiques boast an excellent collection of couture, but not low prices. After a couple hours of shopping quality rather than quantity, shoppers can walk to a bus terminal from the skybridge to hop on a double-decker bus to Stanley Market on the south side of Hong Kong island. Take a seat on the bus' top level for the best views. The bus will leave the city and follow a curvy, tree-lined mountain road. Stunning views of the sapphire South China Sea will come into view throughout the excursion. The trip to Stanley only takes 30 minutes. The beauty of shopping in Hong Kong is that all the malls and shopping districts are relatively close together. Once at Stanley, a shopper can weave around tourists and pop into shops selling everything from beaded purses to a watch with a waving Mao Zedong and a North Face jacket. Some stores specialize in selling factory seconds with minor defects. After a stint shopping at Stanley, have lunch at one of the area's many cafes and pubs, then hop a bus back to central Hong Kong to scourer a traditional street market. The Tai Yuen street market in Wan Chai is a gritty neighborhood near central made world famous by the 1960 movie "The World of Suzie Wong" -- a love story about a prostitute and foreign painter. But the 'hood has a hot shopping spot. Bras, socks, purses, jewelry and pet turtles are displayed from street stalls. Shirts piled in bins sell for as low as $1.29. Also take a peek at clothing stores near the markets, which have even more fab finds. After Wan Chai, head north toward Victoria Harbor and board a ferry that sails to the bustling shopping district Tsim Sha Tsui in Kowloon. As the ferry sails away from Hong Kong island, take advantage of the peaceful moment and turn around to gaze at the harborfront's strikingly solid wall of skyscrapers (foto). After leaving the ferry pier, head directly to Harbour City, a gargantuan, luxury-brand shopping haven. This mega-facility unfolds with a labyrinth of escalators, hallways and boutiques with names like Escada and Hugo Boss. Many of the world's other shopping capitals -- Paris, New York, London -- have all the big-name boutiques. But Hong Kong is special because of its dense concentration of famous labels. It boasts nine Gucci stores, seven Hermes and a three-level Armani Complex complete with an Armani flower shop, just for starters. After getting lost in the luxury brands available at Harbour City (foto), shoppers can jump on Hong Kong's subway and take it north to the Kowloon neighborhood of Mong Kok. Crowds swarm beneath layers of flashing neon signs extending out from buildings toward the centers of the streets. Battling the crowd is worth it -- here is the Ladies Fashion Market, one of the best fashion markets in Hong Kong. At the market, some stalls display laminated catalogs of luxury accessories, such as Louis Vuitton, Chanel and Gucci bags. If you want to see the goods, the salesperson may lead you to an "office" nearby. Often, the display room is a room upstairs in a grungy apartment building on the main market drag. Note to potential knockoff shoppers: Follow the salesperson at your own risk. Use street-smarts and don't go alone. The showroom is amazing. It's as though popular products from a glitzy mall were copied, shoved into one room, and given an amazing discount. Handbags line the room from floor to just above hands' reach. A table displays wallets, watches and ties. With Hong Kong's selection of markets and mega-malls, the question isn't, "Where is the Prada?" It's: "Where is the nearest Prada?"

Inmiddels is het half elf 's avonds. Carianne is net weer binnen van het avondje shoppen (de oogst een speelgoed autootje), oma Riet heeft het kruiswoordraadsel af, en ik heb de weblog bijgewerkt. Wat wil je nog meer?