China XXI: Aan de wandel
De Yangtze, of Chang Jiang zoals de Chinezen haar noemen, is China’s langste rivier. Het bruine water slingert vanuit Tibet, via ondermeer Yunnan, naar Shanghai waar het in zee uitmondt. Een van de spectaculairste stukken van de Yangtze is door de Tiger Leaping Gorge. Hier, ingeklemd tussen enorme kliffen, wordt de doorgaans brede rivier zo smal dat, volgens de legende, een tijger die werd nagegezeten met een enkele sprong naar de overkant wist te ontsnappen. Vandaar de naam. De smalste plek in de kloof is 30 meter, dus of het verhaal op waarheid berust? Behalve nauw, is de kloof ook diep. De steile wand langs de rivier is tot 3000 meter hoog.
En daar is dus een wandelpad. Een kleine twintig kilometer lang. Een paar jaar geleden waren het er nog twee, maar het lage pad dat soms maar een tiental meter boven de rivier loopt is inmiddels grotendeels verhard. Niet helemaal, want bij regen schuift er regelmatig een stuk berg naar beneden, maar er ligt genoeg asfalt om het als wandelaar te mijden. Wandelen over het hoge pad dus. Vooral met Sofie en Marijke erbij is de eerste vraag of zo’n wandeling bovenlangs een diepe kloof niet te moeilijk of te gevaarlijk is. De paar reisgidsen en het weinige op internet waren wat dat betreft niet veel belovend. Bijna altijd verhaalden ze van een zware en gevaarlijke wandeling. Er was een stuk met wel 28 bochten (is dat echt zoveel in de bergen?), en soms zou het pad maar twintig centimeter breed zijn. Bovendien is het in juli en augustus regenseizoen en zijn lawines van rotsen en gesteente talrijk. Over kinderen werd niet eens gerept. De paar reisburo’s waar we informeerden wilden met de kinderen erbij de wandeling niet organiseren. Maar ja, Chinezen denken heel anders over wandelen dan wij doen.
Toen vonden we Margot op het internet. Margot is Australische en beheert met een Sean, een Tibetaan, een van de guesthouses in de kloof langs het lage pad. Ze heeft ook nog eens een café in het dorp waar het pad begint. Margot is een eigenaardig type, een beetje chaotisch maar erg behulpzaam. En ze maakt de beste bananen-noten muffin in China (inclusief Hong Kong). Zo lekker, dat ze zelf voortdurend het beslag van de opscheplepel stond te likken. “Voor wie is deze muffin ook alweer?”. Margot schreef dat de kloof ook met kinderen te belopen is.
We hebben de kloof in twee-en-halve dag gelopen, maar niet de hele twintig kilometer.
De laatste paar kilometer over het lage pad hebben we gelaten voor wat het was omdat het na een miezerige ochtend echt begon te regenen. De wandeling was heel goed te doen. We liepen op een dag nooit meer dan vijf tot acht kilometer, en kwamen dus redelijk vroeg in de tot guesthouses omgebouwde boerderijen aan. Het weer hielp, behalve op de laatste dag dan, behoorlijk mee. Het was als een walk in the park, maar dan wel een heel fraai en bij vlagen spectaculair park. Altijd was er de bruine rivier diep beneden ons, maar ook de gigantische wanden van de bergen aan de overzijde van de rivier waren uiterst indrukwekkend. Langs het pad stonden cactussen, hennep en ladingen edelweiss (of bloemen die wel heel veel gelijkenis met edelweiss vertoonden). Klimgeiten. Reusachtige krekels, een lokale lekkernij, en één slang, bijna een meter lang die gelukkig nog banger was dan wij.
En gevaarlijk? Nou eigenlijk niet. Hoewel, op de laatste dag miezerde het. Het zicht was veelal tot een kleine honderd meter beperkt. Alles was die dag grijzer. De kloof was er nauwer en dieper, en pad was er smaller (maar zeker geen twintig centimeter). Voor alle zekerheid liepen Sofie en Marijke aan de hand. Heel even moesten ze gedragen worden. Een door de regen aangezette waterval liep over het pad. Stap voor stap liep ik over de stenen door de waterval. Eerst Marijke, toen Sofie. Carianne kon het zelf wel.
Chinezen begrijpen dit gewandel niet zo goed. Wandelen, zeker met kinderen, dat doet een normaal mens niet. Als er geen paard is om ze de bergen door te dragen, dan lijken de meeste Chinezen liever beneden te blijven. Het maakt dat je je in de Tiger Leaping Gorge soms in het Westen waant.
En daar is dus een wandelpad. Een kleine twintig kilometer lang. Een paar jaar geleden waren het er nog twee, maar het lage pad dat soms maar een tiental meter boven de rivier loopt is inmiddels grotendeels verhard. Niet helemaal, want bij regen schuift er regelmatig een stuk berg naar beneden, maar er ligt genoeg asfalt om het als wandelaar te mijden. Wandelen over het hoge pad dus. Vooral met Sofie en Marijke erbij is de eerste vraag of zo’n wandeling bovenlangs een diepe kloof niet te moeilijk of te gevaarlijk is. De paar reisgidsen en het weinige op internet waren wat dat betreft niet veel belovend. Bijna altijd verhaalden ze van een zware en gevaarlijke wandeling. Er was een stuk met wel 28 bochten (is dat echt zoveel in de bergen?), en soms zou het pad maar twintig centimeter breed zijn. Bovendien is het in juli en augustus regenseizoen en zijn lawines van rotsen en gesteente talrijk. Over kinderen werd niet eens gerept. De paar reisburo’s waar we informeerden wilden met de kinderen erbij de wandeling niet organiseren. Maar ja, Chinezen denken heel anders over wandelen dan wij doen.Toen vonden we Margot op het internet. Margot is Australische en beheert met een Sean, een Tibetaan, een van de guesthouses in de kloof langs het lage pad. Ze heeft ook nog eens een café in het dorp waar het pad begint. Margot is een eigenaardig type, een beetje chaotisch maar erg behulpzaam. En ze maakt de beste bananen-noten muffin in China (inclusief Hong Kong). Zo lekker, dat ze zelf voortdurend het beslag van de opscheplepel stond te likken. “Voor wie is deze muffin ook alweer?”. Margot schreef dat de kloof ook met kinderen te belopen is.
We hebben de kloof in twee-en-halve dag gelopen, maar niet de hele twintig kilometer.
De laatste paar kilometer over het lage pad hebben we gelaten voor wat het was omdat het na een miezerige ochtend echt begon te regenen. De wandeling was heel goed te doen. We liepen op een dag nooit meer dan vijf tot acht kilometer, en kwamen dus redelijk vroeg in de tot guesthouses omgebouwde boerderijen aan. Het weer hielp, behalve op de laatste dag dan, behoorlijk mee. Het was als een walk in the park, maar dan wel een heel fraai en bij vlagen spectaculair park. Altijd was er de bruine rivier diep beneden ons, maar ook de gigantische wanden van de bergen aan de overzijde van de rivier waren uiterst indrukwekkend. Langs het pad stonden cactussen, hennep en ladingen edelweiss (of bloemen die wel heel veel gelijkenis met edelweiss vertoonden). Klimgeiten. Reusachtige krekels, een lokale lekkernij, en één slang, bijna een meter lang die gelukkig nog banger was dan wij.
En gevaarlijk? Nou eigenlijk niet. Hoewel, op de laatste dag miezerde het. Het zicht was veelal tot een kleine honderd meter beperkt. Alles was die dag grijzer. De kloof was er nauwer en dieper, en pad was er smaller (maar zeker geen twintig centimeter). Voor alle zekerheid liepen Sofie en Marijke aan de hand. Heel even moesten ze gedragen worden. Een door de regen aangezette waterval liep over het pad. Stap voor stap liep ik over de stenen door de waterval. Eerst Marijke, toen Sofie. Carianne kon het zelf wel.Chinezen begrijpen dit gewandel niet zo goed. Wandelen, zeker met kinderen, dat doet een normaal mens niet. Als er geen paard is om ze de bergen door te dragen, dan lijken de meeste Chinezen liever beneden te blijven. Het maakt dat je je in de Tiger Leaping Gorge soms in het Westen waant.
posted by john at 16:50
0 Comments:
Post a Comment
<< Home