China XVIII: Op bezoek bij Dr. Ho

Niets vermoedend stapten we in Baisha uit. Totdat Kublai Kahn het dik achthonderd jaar geleden bij China inlijfde was Baisha de hoofdstad van het Naxi koninkrijk. Nu is het een onooglijk boerendorp, waar de was nog bij de pomp wordt gedaan. We hadden Baisha op de kaart aangewezen toen we de taxi huurden onder het mom van we-zien-wel-waar-we-uitkomen. Dat Baisha in bijna alle reisgidsen kort genoemd werd wisten we niet.

Dr. Ho stond ons midden op de dorpsweg op te wachten toen we uitstapten. Alsof hij wist dat wij zouden komen. Dr. Ho is zeker 80-plus jaren oud, en heeft een karakerstiek Chinees uiterlijk, inclusief de paar grijze sprieten onder aan zijn kin. Trots wees hij op de op hardboard geplakte kranten- en tijdschriftartikelen langs de kant van de weg. De artikelen spreken van Dr. Ho als the most admired man in the world. Dr. Ho is kruidendokter, en weet allerlei ziekten te genezen, zelfs sommige vormen van kanker.

Binnengekomen voert de zoon van Dr. Ho het hoogste woord, terwijl Dr. Ho een kruidenthee schenkt. De hele 'wachtkamer' hangt vol met artikelen en boeken over Dr. Ho. De Universiteit van Manchester heeft zelfs een film gemaakt over Dr. Ho. En dan de visitekaartjes van de bezoekers; er waren er zeker vijftig van Koning Aap bij.

Toen we er tussen uit wilden knijpen, riep Dr. Ho ons nog even snel zijn 'spreekkamer' binnen. Dat was een soort van opslagruimte met een enorme hoeveelheid rode en blauwe emmers opgestapeld in stellingkasten en op de grond, vermoedelijk vol met kruiden van de nabijgelegen landerijen en berghellingen. Hij vouwde daarvan iets in stuk papier. Of we ons gezond voelden, drie keer daags een kop thee zou wonderen verrichten. Het leek ons niet nodig, we voelden ons prima. Het kon Dr. Ho niet deren, met een glimlach op zijn gezicht zwaaide hij ons na. Dat we bij zijn buurman, the most popular fallow [sic] in town, zouden eten, wisten we toen nog niet. Een prettig gestoord dorp, Baisha.