Vier jurken

Onder het mom van dat-wil-ik-wel-eens-zien doe ik in Hong Kong dingen die ik in Amsterdam niet zou doen. Dus kocht ik speciaal voor de gelegenheid een overhemd bij Esprit (maat M, slim fit) en toog ik naar de bruiloft van Gilbert, een van de PhD-studenten op ons Instituut. Een paar weken eerder was hij trots naar me toegekomen met een grote goud gekleurde envelop met daarin een uitgenodiging en een rood lai sih envelopje met een bankbiljet van tien dollar (1 Euro). Dat laatste is om het belang van aan mijn aanwezigheid te onderstrepen. Een echte Chinese bruiloft beloofde Gilbert. Ik moest komen.Gilbert had al mijn collega’s uitgenodigd, en dus gingen we met een grote groep. Gilbert (eerlijk gezegd heb ik geen idee hoe zijn vrouw heet) was bijna een jaar geleden al getrouwd voor de burgerlijke stand, en nu was het tijd voor het feest. Een banket, want een feest in Hong Kong betekent eten. Mijn rode lai sih envelopje met 500 dollar (het bedrag wordt vooral bepaald door je sociaal-economische positie, en niet onbelangrijk, de plek waar het banket gehouden wordt. Western Market in dit geval.) kon ik meteen bij Gilbert kwijt. Zoals het hoort met twee handen gegeven en aangepakt. Direct daarna het podium op voor een foto met het bruidspaar, een absolute must. En toen naar de grote ronde tafels. Zoals bijna altijd werden de gweilos (blanke buitenlanders dus) bij elkaar aan een tafel gezet. Alleen Chris, een Chinese assistent, durfde het aan bij ons te gaan zitten.

Zoals de meeste bruiloften was het niet geweldig, en ook het echte Chinese was niet echt spectulair. Er werd uitsluitend getafeld, niet gefeest, gezongen of gedanst. Wel was er de bekende video met het bruidspaar als baby, kind, enzovoort. Het banket leek sterk op het jaarlijkse diner van het Instituut (zie Eten en geluk, januari 2006), maar dan veel smakelijker. Natuurlijk was er nu ook haaievinnensoep, want dat mag op een beetje bruiloft niet ontbreken, hoewel deze was aangelengd met krab, anders wordt het te duur. Naar een bruiloft, een overhemd, dat wil ik dan nog wel, maar haaievinnensoep dat is me een stap te ver (zie In de ban van de universteit, november 2005). Dus zette ik mijn soepkom onderste boven, zodat het niet gevuld zou worden. Dat was stom. Chris greep meteen in. Een kom ondersteboven verwijst naar de doden. Dat doe je alleen bij de picknick op het kerkhof tijdens het Ching Ming festival (zie Ronddwalende geesten, april 2006); het kommetje is dan voor het overleden familielid. Ik heb mijn kommetje dus maar weer omgekeerd. Dat werd prompt gevuld. Chris at het graag voor me op.

En het bruidspaar? Dat was vooral druk met omkleden, de bruid tenminste. Gilbert droeg de hele avond het zelfde circusdirecteuren kostuum. Zeker vier verschillende jurken, een bruin-beige, een witte, een groene en een blauwe, droeg de bruid in de drie uur die het banket duurde. En met elke nieuwe jurk werd er een rondje langs de tafels gemaakt. Voor een foto natuurlijk.