Op een paal door het dorp

Boeddha’s verjaardag (zie Er is er een jarig) was vrijdag niet het grootste feest in Hong Kong. Grootser en spectaculairder was het Bun festival op Cheung Chau. Een bun is een broodje met lotuszaadpasta. Het eten van zo’n broodje -werd ons uitgelegd- brengt een jaar lang vrede en geluk. En het is nog lekker ook! Hoe dan ook, het feest draait om een klimpartij waarbij de deelnemers broodjes uit een metershoge toren moet plukken. De deelnemer die de meeste broodjes bijeen weet te graaien wint. Ook dit jaar was dat een brandweerman van Cheung Chau. Dit alles gebeurt in een minuut, en midden in de nacht. We hebben er dus niets van gezien.

Maar er is meer. Een processie waarbij een aantal afgodsbeelden uit de plaatselijke Pak Tai Temple door de nauwe en slingerende straatjes van het het dorp gedragen wordt. De processie is kleurrijk en spectaculair. Overheersend is de typerende, soms oorverdovende, muziek die hoort bij de vele leeuwendansers die meelopen in de processie; drum, gong, bekkens, en snerpende blaasinstrumenten. Het is te zien en te beluisteren(!) op het filmpje. Het hoogtepunt van de processie is de verklede kinderen, van Sofie en Marijke’s leeftijd, die op palen of stelten meegereden worden. Chineze prinsessen is het meest geliefde thema, maar de kostuums van de kinderen verwijzen soms ook naar actuele onderwerpen. Zo was een jongen verkleed als kippenslachter; een verwijzing naar het verplicht slachten van hobbykippen toen in februari bleek dat ook Hong Kong niet aan de vogelgriep ontkwam (zie Griep in het februari-archief).

Het is een prachtig gezicht die kinderen op palen. Maar ontzettend afzien voor ze. Op Cheung Chau lijkt het altijd heet te zijn, erg heet. Nu was het rond de dertig graden. De kinderen zitten vastgebonden op de palen, in een en dezelfde houding, minstens twee uur lang. Dat is al geen pretje, en dan ook nog in de brandende zon, dat wens je niemand toe. Hoewel de eilandbewoners het als een eer zien als hun kinderen op zo’n paal rondgedragen worden, wordt het vinden van kinderen met het jaar moeilijker. De kinderen-van-tegenwoordig zijn te verwend, zo werd er in de krant geklaagd. Die kunnen en willen dat afzien niet meer. De kinderen hadden het dit jaar extra zwaar, ze moesten twee keer. Het succes van de processie is namelijk zo groot dat, dit jaar voor het eerst, het op twee achtereenvolgende dagen werd gehouden. Meer mensen kunnen er zo van genieten, en, niet onbelangrijk, het brengt voor de eilandbewoners meer geld in het laatje. Dat het eigenlijk onzin is om die beelden twee keer door het dorp te sjouwen, daar maakt niemand zich druk om.