Er is er een jarig

Tweeduizendzeshonderdendertig schatten enkele preciezen. Anderen houden het op ergens tussen de tweeduizendvijfhonderd en drieduizend jaar. Hoe lang geleden Boeddha werd geboren is een twistpunt, maar dat het de 8ste dag van de 4e maand van de maankalender is (dit jaar op 5 mei) schijnt wel onomstotelijk vast te staan. Boeddha's verjaardag vieren gelovigen met het wassen van een Boeddha-beeld. Dat wilden we zien, dat wassen van zo'n vrolijke kale man met een dikke buik, want daar denk je immers als eerste aan bij Boeddha.

Om de grote massa te vermijden gingen we niet naar het Po Lin klooster op Lantau, waar die reusachtige bronzen buiten Boeddha staat. Het iets minder bekende Miu Fat klooster bij Tuen Mun in de New Territories leek ons geschikter. De eerste blik op het klooster was vanuit de trein. Een absurde combinatie, die je alleen in Hong Kong ziet; naast een tempel-in-oude-stijl, een enorm modernistisch lotus-vormig gebouw, met daarin een kolossaal Boeddha-beeld. Die tempel-in-oude-stijl, of Tienduizend Boeddha’s Pagoda, is ook wel niet zo oud, 1980, maar het ademt iets tempelachtig uit. De gebedsruimte binnen is schitterend. Dat hypermoderne gebouw er naast roept daarentegen weinig devoots op. Het heeft nog het meest weg van een autoshowroom langs de snelweg tussen Amsterdam en Utrecht. Maar het was daar waar de Boeddha werd gewassen.
Dat wassen is een privé-aangelegenheid. Foto’s maken mag niet, en is ook niet zo netjes. Zeker niet als je daarmee het ritueel zou verstoren. Een paar foto’s heb ik toch gemaakt. Niet zulke goede, want van een (te) grote afstand genomen. Het is allemaal niet duidelijk te zien, maar als je goed kijkt (dubbelklik de foto om te vergroten) dan zie je onder de oksel van de vrouw in het blauw, een gouden, tien centimeter hoog beeldje van een Boeddha als kind. De oudere vrouw in het midden schept met een gouden lepel drie keer water over het beeldje. En dat is het! Het ritueel symboliseert de reiniging, niet alleen van het Boeddha-kind, maar ook, en vooral, van de ziel van de gelovige, wanneer ze het meent tenminste.

Op de weg terug naar huis van dit ‘echte’ Boeddha wassen, besloten we langs de tempelmarkt bij de ferry pier te gaan. Daar stond ook een Boeddha-beeld, een nagemaakte versie van de Boeddha van Po Lin, in het goud. Net zo ‘nep’ en kitscherig als de andere nagebouwde altaren, tempeltjes etcetera. Voor het namaak-beeld stond in een wit tupperware bakje een plastic beeldje van het Boeddha-kindje. Een Hongkongneze vrouw, gehuld in Bert en Ernie t-shirt, schepte er drie lepels water over. Hier maakte ik een foto op nog geen meter afstand. Niemand had er moeite mee.Het wassen van de Boeddha op de tempelmarkt deed ons ietwat raar aan. Alles is namaak, bedrog eigenlijk, bedoeld voor de toeristen die liever winkelen. Een totaal andere omgeving dan bij het ‘echte’ wassen in de Boeddhistische kloosters en tempels, zelfs al zijn ze ultra-modern. En toch, de vrouw in Bert en Ernie t-shirt zou dat waarschijnlijk allemaal onzin vinden, net als de meeste Hongkongers. Een beeld is een beeld. Dat kan mooi of lelijk zijn, duur of goedkoop, maar echt of namaak, dat is niet zo relevant. Bovendien, het gaat natuurlijk vooral om de gedachte.