China IX: En de mensen?

De foto’s spreken voor zich, het landschap was er prachtig (zie China VIII). Heuvels, rivieren, waterbuffels, en rijstvelden. En de mensen?

In China is het ieder voor zich. Nergens zo kapitalistisch als in communistische landen.

Frances is de eigenares van ons hotel in Yangshuo, het toeristische stadje midden in het karstgebergte. Het is een splinternieuw Ming-dynasty court yard hotelletje. Naast het hotel heeft Frances ook een bar en een gallerie, daar wordt het werk van –volgens Frances- een van de meest talentvolle hedendaagse Chinese schilders verkocht. Ik denk dat het haar echtgenoot is. Frances heeft ongeveer 10 mensen voor haar aan het werk, en genereert ook voor anderen veel bedrijvigheid. Een fietsenhandel verhuurt fietsen in het hotel, een taxi-bedrijf haalt en brengt gasten van en naar het vliegveld, en ze heeft zo haar connecties voor de typische toeristische dingen als een boottochtje op de Li-rivier. Kortom, Frances is een van de ondernemers die volop profiteert van de economische groei in China. Alles voor het geld. Het gaat haar dan ook goed, en dat straalt ze uit. Frances is hoogzwanger van een tweede kind. En een tweede kind is in China alleen toegestaan als je tot een minderheid behoort, of wanneer je een flinke boete aan de staat betaald. Frances betaald ongeveer 4000 Euro. (Ter vergelijking, het gemiddelde inkomen in China is volgens de Wereldbank zo’n 1000 Euro per jaar, in Nederland is dat 30.000 Euro).

Andere vrouwen hebben het zwaarder. Wat te denken van de drie visservrouwen die een flink deel van de dag voorovergebukt in het water staan. Wat ze precies doen is niet helemaal duidelijk. Misschien zoeken ze slakken of het riviergras dat de waterbuffels eten. Geen vetpot, ook niet als de mannen iets bijverdienen door toeristen op een bamboevlot naar de andere kant van de rivier te peddellen.

Dan heeft onze fietsgids’ het ietsje beter. Zij pikte ons op, toen we door het spectaculaire dal van de Yulong-rivier fietsten. Spectaculair in die zin, dat het alle (westerse?) clichés over China (bergen, rijstboeren enz.) herbergt. Nadat we door een van de vele dorpjes fietsten, fietste zij ons achterna. Of we naar de Dragon Bridge wilden? Ja! Dan moesten we linksaf, een nog smaller pad op. Een uur fietste ze zo, dan weer voor, en dan weer achter ons aan. Bij de Dragon Bridge bleek onze ‘fietsgids’ een klein restaurantje te bestieren (zie foto hiernaast). Met de menukaart in het Engels. Voor drie warme gerechten met rijst en drinken betaalden we nog geen 5 euro. Ongetwijfeld een enorm bedrag. (Ter vergelijking, een dag eerder hadden we op de markt (zie foto) voor 70 eurocent geluncht, zonder drinken dat wel). Voor de fietsgids was die dag de buit binnen. Met haar ondernemingslust heeft ze het in zich de ‘Frances’ van het boerengehucht worden.

Terug in Yangshuo. De auto- en fietsvrije hoofdstraat heet Weststreet. Erg toeristisch, bijna westers. Uitsluitend restaurants en winkels met 'authentieke' Chinese producten. Terrassen en waren zijn er op de stoep uitgestald. En dat wil de lokale overheid niet meer. De winkeliers zijn gesommeerd de stoep vrij te maken. Een eigenaresse liet me het papiertje met stempel(!) zien. Ze gingen het niet doen, de stoep leegmaken. Sterker nog, er zou worden geprotesteerd. De volgende dag gingen de winkels sluiten. Een vorm van sociale onrust die steeds vaker in China voorkomt. We moesten dus nu kopen, niet morgen. Natuurlijk had ze dan wel een goede prijs voor ons.