Mandarijn leren schrijven

“Er was eens een soldaat. Hij zag er een beetje vreemd uit, want hij had een pluk haar op zijn hoofd zoals baby’s ook hebben”. Dit is niet het begin van een Chinees sprookje, maar de manier waarop Sofie, en alle andere kinderen in Hong Kong, Chinese karakters leert schrijven. Een karakter dat uit een paar strepen bestaat is redelijk eenvoudig te leren en te onthouden, maar met de vele complexe en samengestelde karakters is dat een stuk moeilijker (In totaal zijn er 12.000 karakters, waarvan de gemiddelde Chinees er ongeveer 4000 kent). Zelfs het simpelweg tellen van het aantal strepen waaruit een karakter is opgebouwd is dan al gauw te lastig. Een verhaaltje dient als geheugensteun.Sofie laat hier zien hoe je wŏ ('ik' in het Nederlands) schrijft. Het blauwe streepje is de pluk haar van de soldaat. Je schrijft dat van links naar rechts, net zo als je verticale strepen altijd van boven naar beneden schrijft, en samengestelde karakters van buiten naar binnen. Zo gaat het verder: “De soldaat stond altijd helemaal recht [oranje streep]. De soldaat ging bomen hakken en moest in het bos slapen. Hij had een geweer bij zich voor het geval iemand hem wilde doden. Dat pistool droeg hij aan zijn linkerbeen [zwarte streep]”. Dan moet er waarschijnlijk iets gebeuren dat naar de blauwe horizontale streep verwijst die de twee delen van het karakter met elkaar verbindt, maar Sofie wist dat niet meer. “Toen stak iemand een zwaard in het rechterbeen [verticale groene streep] van de soldaat [donker groene horizontale streep]. De soldaat kon niet meer op dat been staan. Het deed pijn, maar een soldaat huilt niet. Daarom was er maar een traan [rode streepje]”. En dan heb je dus wŏ, ik. Een eigenaardig verhaal, de logica ontgaat mij een beetje. Het is goed mogelijk dat Sofie het niet helemaal goed herinnerde, hoewel ze dat nooit zal toegeven. (Ze is soms nog eigenwijzer dan ik.) Maar het vreemde verhaaltje helpt wel. Zelfs ik leer zo van Sofie's huiswerk.