De Hong Kong Sevens
Bijster veel stelt sport niet voor in Hong Kong. Paardensport uitgezonderd dan, als dat al een sport is. Het hippische programma van de Olympische Spelen in 2008 wordt bijvoorbeeld in Hong Kong gehouden. Men vreest dat de paarden in Beijing ziek zullen worden. Luchtgekoelde stallen zijn al in aanbouw. En dan zijn er natuurlijk de paardenraces, maar dat is vooral populair vanwege het gokken, niet om de sport. Hong Kong is daarmee waarschijnlijk de enige voormalige Engelse kolonie waar men niet sportgek is. Zou het simpelweg te warm en te vochtig zijn voor sport?
Hong Kong mag dan niet sportminded zijn, het heeft wel de Hong Kong Sevens. De Hong Kong Sevens is een jaarlijks internationaal rugby-toernooi. In Nederland kennen we het rugby met vijftien spelers, maar het kan ook met maar zeven spelers gespeeld worden. Dan heb je rugby sevens. Ik had er nog nooit van gehoord. Sevens is een stuk atletischer en sneller dan het traditionele rugby, en het scoreverloop is spectaculairder. 50 punten in een wedstrijd van twee keer zeven minuten is geen uitzondering. Sterke landen zijn Fiji, Engeland, Nieuw-Zeeland, Samoa, Argentinie, Zuid-Afrika, en Australie. De voormalige Engelse kolonieën. Nederland telt niet mee. Een keer mocht het mee doen aan de Sevens. Dat was in 2003, toen er SARS heerste in Hong Kong. Andere landen durfden het toen niet aan.
Aan kaartjes kom je niet makkelijk. Het is vrijwel meteen uitverkocht, en ook wij waren te laat. In eerste instantie, want vrijdagochtend bleken er plots via een rugby spelende collega toch kaartjes te zijn. En dus zaten Carianne, Sofie, Marijke en ik diezelfde middag en avond in een volgepakt stadion. Een eigenaardige gewaarwording. Het publiek bestond bijna uitsluitend uit blank volk. In Hong Kong met zijn veertigduizenden bij elkaar, en dan bijna geen Chinezen. Bizar, want er wonen hier niet veel meer dan 100.000 blanken. Rugby is Engels, en Hong Kong kent veel Engelse expats, die voor de gelegenheid een grote schare vrienden uitnodigen. Al wat Engels is, overheerst daarom bij de Sevens. En dat betekent bier, veel bier, en nog meer bier. Het is voor velen de reden naar de Sevens te gaan. Drie dagen lang plus een goed deel van de nacht in Wan Chai wordt er bier gedronken. Gekocht in jugs, het liefst per twee. En dan schreeuwen, zingen, en gek doen. Een groot feest, dat ondanks de vele liters alcohol niet vervelend of agressief wordt.
En welk team support je dan? Hong Kong vond Sofie. En als Nederland mee zou doen? Dan Hong Kong en Nederland. Het niveau van Hong Kong was bar en boos, en dat van Nederland zelfs niet goed genoeg om mee te mogen doen. Dus wie steunen we dan? Sofie had wel een idee. Of China, want Hong Kong is van China, of Argentinië, want de Nederlandse prinses komt uit Argentinië. Iets Nederlands is blijkbaar belangrijk. Zou dat komen omdat Sofie, in den vreemde en net als haar klasgenootjes, trots is op het land waar ze vandaan komt?
Ik heb dat niet zo. Ik was vooral tegen Engeland, en voor de prachtige atleten uit Fiji. Ik ging zondag dan ook ietwat teleurgesteld naar huis: de Engelsen scoorden in de allerlaatste seconde de beslissende try tegen Fiji. Onterecht natuurlijk, de mazzelaars.
Hong Kong mag dan niet sportminded zijn, het heeft wel de Hong Kong Sevens. De Hong Kong Sevens is een jaarlijks internationaal rugby-toernooi. In Nederland kennen we het rugby met vijftien spelers, maar het kan ook met maar zeven spelers gespeeld worden. Dan heb je rugby sevens. Ik had er nog nooit van gehoord. Sevens is een stuk atletischer en sneller dan het traditionele rugby, en het scoreverloop is spectaculairder. 50 punten in een wedstrijd van twee keer zeven minuten is geen uitzondering. Sterke landen zijn Fiji, Engeland, Nieuw-Zeeland, Samoa, Argentinie, Zuid-Afrika, en Australie. De voormalige Engelse kolonieën. Nederland telt niet mee. Een keer mocht het mee doen aan de Sevens. Dat was in 2003, toen er SARS heerste in Hong Kong. Andere landen durfden het toen niet aan.
Aan kaartjes kom je niet makkelijk. Het is vrijwel meteen uitverkocht, en ook wij waren te laat. In eerste instantie, want vrijdagochtend bleken er plots via een rugby spelende collega toch kaartjes te zijn. En dus zaten Carianne, Sofie, Marijke en ik diezelfde middag en avond in een volgepakt stadion. Een eigenaardige gewaarwording. Het publiek bestond bijna uitsluitend uit blank volk. In Hong Kong met zijn veertigduizenden bij elkaar, en dan bijna geen Chinezen. Bizar, want er wonen hier niet veel meer dan 100.000 blanken. Rugby is Engels, en Hong Kong kent veel Engelse expats, die voor de gelegenheid een grote schare vrienden uitnodigen. Al wat Engels is, overheerst daarom bij de Sevens. En dat betekent bier, veel bier, en nog meer bier. Het is voor velen de reden naar de Sevens te gaan. Drie dagen lang plus een goed deel van de nacht in Wan Chai wordt er bier gedronken. Gekocht in jugs, het liefst per twee. En dan schreeuwen, zingen, en gek doen. Een groot feest, dat ondanks de vele liters alcohol niet vervelend of agressief wordt.
En welk team support je dan? Hong Kong vond Sofie. En als Nederland mee zou doen? Dan Hong Kong en Nederland. Het niveau van Hong Kong was bar en boos, en dat van Nederland zelfs niet goed genoeg om mee te mogen doen. Dus wie steunen we dan? Sofie had wel een idee. Of China, want Hong Kong is van China, of Argentinië, want de Nederlandse prinses komt uit Argentinië. Iets Nederlands is blijkbaar belangrijk. Zou dat komen omdat Sofie, in den vreemde en net als haar klasgenootjes, trots is op het land waar ze vandaan komt?Ik heb dat niet zo. Ik was vooral tegen Engeland, en voor de prachtige atleten uit Fiji. Ik ging zondag dan ook ietwat teleurgesteld naar huis: de Engelsen scoorden in de allerlaatste seconde de beslissende try tegen Fiji. Onterecht natuurlijk, de mazzelaars.
posted by john at 15:03
0 Comments:
Post a Comment
<< Home