Een inburgeringtest

Ik scoorde een acht op de Nationale Inburgering Test (http://www.teleac.nl/nationaleinburgeringtest/). Ik kan blijkbaar terug naar Nederland. Hoe zit het na een dik jaar met mijn inburgering in Hong Kong? De taal spreek ik in ieder geval niet, maar ben ik op de hoogte van de culturele regels en gebruiken? Laten we eens kijken.

Ze waren met z’n tienen. Tien kleine meisjes op het verjaardagsfeestje van Sofie. Jongens wilde Sofie niet uitnodigen. We hielden ons aan een oude Nederlandse traditie en hielden het feestje thuis. Een zoetsappig uitgesproken ‘How sweet’, was de reactie van een van de moeders daarop. Ouders en helpers, die in Hong Kong nooit ver van de kinderen te vinden zijn en hun kroost op ieder feestje begeleiden, wisten we buiten de deur te houden.

Na wat chips en sap begonnen we een foodhunt. De kinderen volgden via paarse linten een route door de wijk. Onderweg vonden ze afbeeldingen van ingrediënten voor een maaltijd en versierden ze een koksmuts. Dankzij het ontbreken van bemoeizuchtige begeleiders was het hun speurtocht en hun creatieve werk. Aan het einde van de route was duidelijk wat we gingen maken: pizza.Onder verbaasde blikken trokken John en ik met tien met koksmuts getooide kinderen door de supermarkt om alle ingrediënten in te slaan. Het plan om de meisjes zelf te laten koken ging niet door. Ze gingen liever met John een ijsje eten en daarna door na de speeltuin. Ik ging snel naar huis om de pizza’s te maken. Na de pizza, de verjaardagstaart en nog wat speeltijd kwamen de moeders en helpers de kinderen weer ophalen.

Met ons kinderfeestje hielden we ons niet aan de Hongkongnese gebruiken. Feestjes houd je niet thuis en niet in de openbare ruimten van de wijk waarin je woont. Kinderfeesten vier je in een clubhuis, een restaurant, of een ruimte die er speciaal voor is uitgerust. Met de uitnodigingen ben je niet te zuinig. Beter wat extra kinderen die je eigenlijk niet kent op je feest, dan een klein feestje. Is zo’n feestje te duur, of vind je het te veel werk, dan geef je gewoon geen feest. Ouders en helpers van kinderen stuur je niet weg, maar maak je onderdeel van het feest. Met een hapje en drankje hoop je dat ouders met elkaar in gesprek raken. Helpers zoeken elkaar wel op. Vooral met het wegsturen van de begeleiders van de kinderen zorgden we voor verwarring. In het winkelcentrum en in de speeltuin spraken onbekenden de meisjes zo nu en dan aan. ‘Where is your auntie’, klonk het bezorgd. Met enig wantrouwen keken ze toe hoe John de kinderen bijeen riep voor vertrek en hen demonstratief telde. Kleine kinderen lopen in Hong Kong nooit in groepen over straat. Zeker niet zonder de begeleiding van veel ouders of helpers (aunties) en al helemaal niet onder de begeleiding van slechts één vader.
Ik ben redelijk op de hoogte van de omgangsvormen in Hong Kong en de verwachtingen in het leven van alledag. Als Hong Kong een inburgeringtest zou kennen, zou ik de vragen, mits in het Engels gesteld, waarschijnlijk afdoende kunnen beantwoorden. Onze voor Hongkongnese begrippen originele vorm van Sofie’s verjaardagsfeestje kwam echter niet voort uit onwetendheid. Het was onze manier om tien kinderen een leuke middag te laten beleven. Ingeburgerd of niet (let even op de kleur van de kinderen), dat doel hebben wij bereikt.