Rafelrand

Een van de betere kinderprogramma’s op de Nederlandse teevee vind ik De achtertuin van Jan Wolkers, tijdens Villa Achterwerk. Als het van de buis verdwenen is dan is er een verzamel DVD van de Villa, met daarop ook Lekker Dansen. Geweldig! Maar De achtertuin van Jan Wolkers dus. Daarin toont Wolkers op innemende wijze wat er allemaal voor prachtigs te zien is in zijn tuin. Nu is Wolkers' tuin best groot en divers maar daar gaat het niet om. Waar het Wolkers om te doen is, is dat je kijkt op plekken waar je dat normaal niet doet.

Van ’t weekend waren we in de achtertuin van Kennedy School. Daar was een kilometer lange nature trail uitgezet voor de eerste en tweede klassers. Sofie en Marijke kregen beide een routebeschrijving en een collection bag om de gevonden dennenappels (hoe noem je die bomen ook alweer in het engels?), bloemen, stenen en zeeglas in mee te nemen. En dat was het verrassende, dat dat allemaal zo dicht bij Kennedy School te vinden was. Er is daar vooral straat en bebouwing. Het mooiste was een miniscuul strandje vlak naast het Stanley Ho Sportcentrum waar we op dinsdagavond een balletje trappen. Je komt er via een klein paadje steil naar beneden (het begint tussen een paar struiken tegenover een blauwe schommelstoel). Dat paadje brengt je bij een klein altaar voor Tin Hau, de godin van de zee, en dan via een trapje naar een kiezelstrandje van nog geen vijftig meter breed. Er staan drie klein hutjes opgebouwd uit planken en zeildoeken, elk met een oppervlak van een 4-persoons eettafel. De hutjes worden bewoond door een visser die lag te slapen in de zon (In de routebeschrijving stond dat we hem met rust moesten laten). De kinderen zochten 4 stenen met een verschillende kleur, en een stukje groen zeeglas op het strand. Niet echt een mooi strandje, maar wel een typisch Hongkongneze rafelrand. Kiezels, een roestige pijp, zand, betonblokken. Een intrigerende verzameling, maar eerlijk is eerlijk, ik ben blij dat ik er niet woon.