Kriskras door de stad

Aan het eind van de middag pakten we de bus naar Causeway Bay, een van de druktse winkelgebieden in Hong Kong. Sofie moest nodig nieuwe schoenen. De bus ging door Wan Chai, waar de WHO-onderhandelingen plaatsvinden. Er was een demonstratie, niets bijzonders. Demonstraties waren er de hele week. Relatief rustig, het zijn vooral de Zuid-Koreaanse boeren die zich roeren. De bus reed ongehinderd door. We kochten schoenen, en aten in een dai pai dong, een typisch Hongkongnees eethuis, een moderne versie dat wel. Heerlijke noodle soepen, met wat rijst en kip. En laih chah, warme thee met melk. En toen, op naar huis.

Dat viel tegen. Er was geen verkeer, en de bushalte was tijdelijk opgeheven. Een helikopter cirkelde rond. Vanwege een demonstratie waarschijnlijk, hoewel er niets te zien was. We waren behoorlijk ver van het conventie-centrum. We liepen met de busroute mee: eerst een stukje in de richting van het conventie-centrum en toen er vandaan. Onderweg stuitten we op heel cordon agenten met schild, helm en gummiknuppels in de aanslag, maar er was weinig echt gaande. Enkele winkels waren gesloten en anderen hadden de rolluiken half naar beneden. Geen demonstrant te zien.
We liepen door. Verkeer was er nauwelijks, de wijk leek afgesloten. De laatste bushalte voor de tunnel naar huis bood weinig hoop. Veel mensen, maar geen bussen. Ook geen taxi’s. Op naar Happy Valley dan maar, nog verder van Wan Chai en het conventie-centrum. De situatie was er niet beter. Veel mensen op straat lopend vanuit Causeway Bay, en amper verkeer. Weinig taxi’s, en zeker geen lege. En de paar taxi’s die leeg waren namen geen passagiers mee. We liepen verder en troffen na een uur een bus richting Central. Die bracht ons naar de andere kant van het centrum en Wan Chai. Ook daar bijna alleen voetgangers, overvolle bussen en geen taxi’s. Een bus had plaats. We stapten in, maar halverwege stonden Marijke en ik weer op straat; het plassen kon niet langer wachten. Eindelijk een taxi, en een file. Onderweg zagen we Carianne en Sofie bij een bushalte. Ik riep. Tussen de filerijdende auto’s door renden ze naar onze taxi. Na tweeënhalf uur waren we thuis, waar we normaal een minuut of twintig over doen.

Tv en krant spreken van hooguit duizend demonstranten. De rellen waren hevig, met traangas, maar op een klein gebied. Het escaleerde vlak nadat we in het centrum waren aangekomen. Vanaf dat moment kon niemand er meer in of uit. Een drakonische maatregel. Tienduizenden mensen zwierven net als wij urenlang kriskras door de stad. Opvallend genoeg was er geen onvertogen woord, de mensen accepteerden het gelaten en van agressie was al helemaal geen sprake.

Vanochtend bekeken we de South China Morning Post met Sofie’s vergrootglas. Op een van de foto’s met de politie dwars over straat staan wij. Zo groot als een speldenknop.