Volle darmen

Een simpel laxeerpilletje bracht uiteindelijk uitkomst. Marijke ging naar de wc, poepte flink, en weg was de pijn. Ondertussen had ze wel een hele nacht in het ziekenhuis doorgebracht. De buikpijn begon ’s middags, werd langzamer erger en rond tien uur ’s avonds krijste Marijke het uit. Dit leek serieus, meer dan alleen maar moe, en dus toog Carianne naar de Eerste Hulp van het Queen Mary ziekenhuis. Het was er druk, er zaten zeker zo’n 200 mensen te wachten, maar Marijke was snel aan de beurt. Behalve de poep in de darmen was er op de röntgenfoto’s niets te zien. Het mysterie werd nog eens vergroot doordat Marijke niet had gespuugd. Opname leek het beste, voor de zekerheid. Een operatie was niet uitgesloten, en dus ging Marijke aan het infuus. Eten en drinken was taboe. Marijke vond het maar niks, bovendien al die vreemden! Vier verplegers rukten uit om Marijke stil te houden zodat de naald in de onderarm gebracht kon worden. Er werd bloed voor onderzoek afgenomen. Dikke tranen en veel pijn, nu niet alleen in de buik maar ook aan de arm. Toch lukte het Marijke een beetje te slapen. Voor Carianne was dat wat lastiger. Er was alleen een kuipstoeltje. Een deken was er niet, het was immers een kinderafdeling! Een uurtje opgerold aan het voeteneind bij Marijke was al de slaap die Carianne kreeg.

Veel ouders in Hong Kong gaan iets anders met hun kinderen om dan wij gewend zijn. Neem lijfstraffen, op school is dat verboden (hoewel het sporadisch nog wel voorkomt), maar een wet tegen lijfstraffen thuis is er niet. Volgens Edward Chan Ko-ling, een onderzoeker aan de Universiteit van Hong Kong, vatten veel Hongkongse ouders dat op als zouden ze het recht hebben hun kinderen lichamelijk te straffen. De onderzoeker vond dat bijna de helft van de ouders hun kinderen een pak voor de broek gaf, met de blote handen, maar ook met een riem of een stok, of een ferme tik op de armen en benen. Knijpen of door elkaar schudden van het kind komt ook regelmatig voor. Sommige ouders gaven toe hun kind te stompen, trappen, branden(!) of te bedreigen met een mes. Het kan altijd erger. Vorige week werd een moeder en vader van een 10-jarige jongen voor respectievelijk twee en anderhalf jaar het gevang ingestuurd. Doodslag. Ze hadden de jongen voor straf opgesloten in een reiskoffer. De jongen had nog geschreeuwd dat hij moest overgeven. Tevergeefs, de moeder vond het gezeur. De jongen stikte. Triest, niet in het minst voor de ouders zelf. Van kwade opzet was geen sprake, de jongen moest gestraft. Dat het zo mis kon lopen hadden ze nooit bedacht.

Ik meen dat ook in Nederland een pedagogische tik op de vingers niet verboden is. En ongetwijfeld zijn er uitwassen. Maar het gaat in bovenstaande gevallen niet alleen om ouders die gefrustreerd of machteloos door het lint gaan. Het is niet ongewoon onder Hongkongnezen dat men vindt dat lichamelijk straffen bij de opvoeding hoort. Het gaat er om kinderen pijn te doen, niet om ze te verwonden. Veel ouders vinden dat lijfstraffen iets anders is dan misbruik of lichamelijk geweld. Niet iedereen is het daar mee eens. Er is een sterke beweging die zich inzet voor een wettelijk verbod, maar makkelijk zal dat niet gaan. Luister maar naar Corra Wong Mei-fung, zij is van een organisatie van ouders en onderwijzers. Dit is wat ze zegt: Will a smack on the hand be called child abuse in future? Chinese tradition has a saying that beating is a way to train good children. It is difficult not to have some kinds of corporal punishment.

Terug naar het Queen Mary ziekenhuis, een academisch ziekenhuis. Bij Marijke op zaal lag een jongetje, een jaar of drie, vier oud. Het leek er op dat zijn moeder vond dat hij niet mocht huilen. Op elke traan volgde een pets, het maakte niet uit of de verpleger er bij stond of niet. Het jongetje had duidelijk moeite met zijn ontlasting. Dat deed erge pijn, tranen dus. Blijkbaar dulde de moeder dat niet. Ik hoorde duidelijk klappen, ook al was het op de wc. Toen de verpleger langs kwam, deed hij alleen even de deur van de wc dicht ...

Ook bij Marijke gebeurde alles onder een soort van dreiging. Na het poepen was de pijn in de buik bijna meteen verdwenen. Marijke wilde de infuusnaald eruit en naar huis. Maar, zo zei de verpleger, dat kan alleen als het eten opgaat. Dat was congee voor ontbijt, een lang in water kapot gekookte rijst. En als middageten porridge, rijstepap met melk, volgens Chinezen uitermate geschikt om mensen na een ziekte er weer boven op te krijgen. Niet echt lekker, maar dit is Hong Kong. Maar Marijke had er helemaal geen trek in. Ze at een jelly (uit de kiosk), maar liever nog wilde ze een boterham met smeerworst of chocopasta. Dan weten we niet of je beter bent en naar huis kan, was de reactie van de verpleger.

Dat was Marijke dus wel. ’s Avonds at ze vrolijk een broodje braadworst op het Halloweenfeest van Kennedy school. En met het poepen gaat het ook weer goed.