China IV: Huashan of heilige berg

Een vakantie zonder berg is moeilijk voorstelbaar. En gelukkig, op twee uur rijden (of: jakkeren op zijn Chinees) van Xi'an is Huashan, een van de heilige Boedhistische en Daoistische bergen van China. Dat wilden we meemaken. Het weer was niet geweldig, lage bewolking en een miezer regen. Vlak nadat de kabelbaan ons naar een van de vijf toppen (die de vingers van Boedha worden genoemd) had gebracht waren er nog korte momenten van uitzicht, maar daarna was het uitsluitend mist. Het was er niet minder spectaculair om. Huashan is een enorm gebergte met smalle richels en bijna loodrechte hellingen. Het pad door het gebergte is een trap uitgehakt in de rotsen. Vaak gaat het vrijwel recht omhoog. Een ketting aan de rotszijde. Het is als een ladder tegen een muur maar dan over een lengte van tientallen meters, en een diepe kloof er naast of er onder. De drukte was enorm. Het is niet voor niks een heilige berg, hoewel de sfeer er absoluut niet devoot of Lourdes-achtig is. Het bergpad is overvol met schijnbaar ongetrainde en slecht geschoeide groepen onder leiding van een gids. Onze gids hadden we met zachte dwang beneden gelaten, maar niet nadat Carianne op een kladje geschreven had dat dat onze uitdrukkelijke wens was. Gidsen worden namelijk voortdurend gecontroleerd of ze het vooraf vastegestelde plan wel uitvoeren. Al die toeristen lopen dus in lange rijen over richels en steile hellingen. Het kan niet anders dat er ongelukken gebeuren, maar dat soort dingen worden in China verzwegen. De berg is volgebouwd met tempeltjes, en kiosken, en andere gebouwtjes. Overal schalt muziek uit luidsprekers die het uiterlijk van een rots hebben. Helaas, of gelukkig, konden we tekst niet verstaan. Bijna iedereen draagt handschoenen (het is er immers maar zo'n 15 graden) en een rood sjaaltje. Vele stelletjes hangen een hangslotje langs het pad als symbool dat ze voor altijd bij elkaar zullen blijven. Indrukwekkend waren ook de sjouwers die omhoog balanceerden over de smalle richels tussen de toeristen.
Daartussen wandelden we dus, de gevaarlijkste plekken zoveel mogelijk vermijdend. Sofie liep de hellingen en richels zelf, terwijl Marijke op de moeilijkere stukken getild werd. In China is iemand die een berg beklimd een held, en dus kregen Sofie en Marijke beiden een gouden medaille. Die hangt nu op het bed. Alles bij elkaar een spectaculaire bergwandeling, onvergelijkbaar met een dagje in de Alpen. Behalve dan de zere kuiten die zoiets oplevert -nu nog steeds.